من به دويست و پنجاه گرم گوشت، راضي ام،

خدايا، خدايا...

سرم را خم کردم، باز هم خدا را صدا زدم.

ناگهان يخ کردم. صداي ويراژ ماشيني از مقابلم و پاشيده شدن آب از سر تا پايم، باعث شد يخ کنم. با دردمندي سرم را بلند کردم و نگاهم روي سانتافه ي مشکي رنگي که به سرعت از مقابلم گذشته بود، ثابت ماند. نگاه از سانتافه گرفتم و به خودم خيره شدم. از سر تا به پا گل بودم. اشکها بهانه پيدا کردند تا روي گونه ام جاري شوند. بي توجه به نگاه کنجکاو عابرين دوباره سرم را خم کردم و زار زدم.

خدايا گفته بودم کمکم کني، اين کمکت بود؟

با دستم مانتوي مشکي ام را به جلو کشيدم تا خيسي اش با بدنم مماس نشود. هنوز گريه مي کردم، با ديدن لاستيکهاي ماشيني که مقابلم توقف کرده بود، سر بلند کردم. همان سانتافه ي مشکي بود، با غضب به شيشه ي دودي ماشين خيره شدم. چند ثانيه بعد شيشه ي سمت کمک راننده، پايين کشيده شد و نگاهم با نگاه مرد جواني تلاقي کرد که با ناراحتي گفت:

-خانم، آب روي سر شما ريخت؟

خانم، آب روي سر شما ريخت؟

با گريه گفتم:

-آره، ببين چه بلايي سرم آوردي؟ اين خيابون يه وجبي جاي ويراژ دادنه؟

-خانم معذرت مي خوام، آخه چرا گريه ميکنين؟ تشريف بيارين بالا

يک قدم عقب رفتم و ناليدم:

-نميام بالا، حالا چجوري برم خونه، ببين از سر تا پا گلم

بي توجه به طعنه ي کلامش گفتم:

-يعني از امروز بيام سر کار؟

لبخند کجي زد و به ثانيه شمار اشاره زد:

-مستقيم برين، نگفتين به کارمند احتياج دارين؟

-خانم صبر کنين، يکي يکي، من هنوز اسم شما رو هم نمي دونم

تند و سريع گفتم:

-من مونا ابراهيمي هستم

بدون اينکه از او بپرسم خودش را معرفي کرد:

-منم رامين بابازاده ليدي خوشگل

بدون اينکه از او بپرسم خودش را معرفي کرد:

-منم رامين بابازاده ليدي خوشگل

با شنيدن اين حرف تعجب نکردم. خوب او يک شرکت صادرات و واردات داشت، پس پولدار بود. شايد چشمش مرا گرفته باشد. اصلا چقدر خوب بود صيغه ي خودش مي شدم. من که حاضر شده بودم صيغه ي مدير عامل کله تاس شوم که دندانهاي زردش توي ذوق مي زدد. رامين که از نظر چهره، خيلي از او بهتر بود. اصلا به قول عزيز، قيافه اش به چه درد من مي خورد؟ يک سال تامينم کند تا ببينم بعدا چه خاکي مي توانم بر سرم بريزم:

-آقاي بابازاده توروخدا بگين تو شرکتتون به منم يه شغلي ميدين؟

-خوب شايد تونستيم به توافق برسيم، شما اول به من بگو چرا اون شغل نونو آب دارو از دست دادين؟ ماهي هفتصد تومن کم پولي نبودا

بدون فکر جواب دادم:

-ديروز با مديرعاملش که صحبت کردم جواب رد دادم، اما وقتي رفتم خونه پشيمون شدم، امروز دوباره رفتم سراغ مدير عامل اما يه نفر ديگه رو استخدام کرده بودن

با آرامش گفت:

-چرا ديروز قبول نکردين؟ اين همون شغل ديروزي بود ديگه، در عرض يه روز چه اتفاقي افتاد مگه؟

لال شدم. به دهانم نمي آمد تا اصل ماجرا را برايش توضيح دهم. من که اين کاره نبودم. من تازه مي خواستم شروع کنم. سکوتم را که ديد اصرار نکرد. مسير صحبت را تغيير داد:

-خوب حالا مهم نيست، فقط يه سوالي واسم پيش اومده، چرا از دست دادن اين کار اينقدر واستون گرون تموم شده؟ درسته آدم ناراحت ميشه ولي آخه شما مثه ابر بهار گريه مي کردين، من گيج شدم

آه کشيدم. بايد هم گيج مي شد، مرفه بي درد بود ديگر...

نبايد هم حال و روز مرا درک مي کرد، چهارصد تومان پول کرايه خانه، برايش پول خرد هم نبود.

دوباره اشک در چشمانم حلقه زد، سرم را پايين انداختم و به دستانم نگاه کردم:

-به اين کار خيلي احتياج داشتم

-چرا؟ خداي نکرده مشکل مالي دارين؟

انگار که گوش شنوا پيدا کرده باشم، دلم خواست خودم را تخليه کنم:

-آره خيلي زياد، بخدا کلافه ام، جونم به لبم رسيده، اين شغل خوب بود، من حماقت کردم، خيلي بدهي دارم، خيلي مشکل مالي دارم

-اي بابا، آخه دوستي آشنايي، هيچ کسي رو ندارين کمکتون کنه؟ عمويي، دايي خاله اي؟

-چقدر از اونا کمک بگيريم؟ با يکي از عموها چند ماهه قطع رابطه کرديم، نتونستيم پونصد تومني که ازش قرض کرديم، بهش برگردونيم

در دلم دعا کردم که با گفتن بدبختي هايم دلش به رحم آيد و با رفتنم به داخل شرکتش موافقت کند.

-بقيه چي؟ آخه هيچ کي نيست دستتونو بگيره؟

-بقيه هم مثه ما، اين روزها کي محض رضاي خدا موش ميگيره؟

قهقهه زد:

-اختيار داري ليدي خوشگل، شما با اين خوشگلي، موشي؟ اگه هم موش باشين که خيلي موش خوشگلي هستين

با شنيدن تعريفش ته دلم قرص شد.

از قيافه ام خوشش آمده بود؟

همين حالا سر فرمان را مي چرخاند و به سمت خانه اش مي راند؟

اولين همخوابگي و آنوقت چقدر کف دستم مي گذاشت؟ سي تومن؟

اگر نقشم را خوب اجرا مي کردم، باز هم از من مي خواست که با او بخوابم؟

-پس يني بزرگتر دلسوزي دورو بر شما نيست؟ کسي نيست که بخواد دستتونو بگيره؟

اينبار از ته دل گفتم:

-نه، همه پشتمونو خالي کردن، شايدم حق دارن، اينقدر بد حسابي کرديم که اسممون مياد همه فرار ميکنن، حالا من به جهنم، دو تا خواهر و برادرم...

حرفم را قطع کرد:

-برادر داري؟ چند سالشه؟

آنقدر آشفته بودم که روي سوالش دقت نکردم، سر سري جواب دادم:

-پونزده سالشه، يه خواهر يازده ساله هم دارم

-همين سه تا هستين؟

سر تکان دادم:

-آره

نفسش را بيرون فرستاد:

-اي بابا طفل معصومها چه گناهي کردن؟

از اينکه با من دلسوزي مي کرد خوشم آمد. يعني اميدي بود؟

-مادرتون چي؟ ايشون چي کار ميکنن؟

-مريضه، ريه اش مشکل داره، دارو ميخوره، تو خرجو مخارج هر سه تاشون موندم، مي دونين چند جا رفتم دنبال کار؟ هيچ کي به من کار نداد، همه يا تحصيلات مي خواستن يا....

-يا چي؟

زمزمه کردم:

-يا اينکه براشون کار کني

بعد از گفتن اين جمله سرم را بلند کردم و به نيمرخش خيره شدم. لبش به نشانه ي لبخند، کج شده بود. دوباره آه کشيدم و با نگاهي به خيابان گفتم:

-از اون خيابون برين، همون که يه دکه کنارشه

-خونتون اينجاست؟ اينجا که نزديک حاشيه ي شهره، محله ي خوبي نيست واسه يه دختر خانم خوشگل

چه دل خوشي داشت، نمي دانست ما به همين حاشيه نشيني هم راضي هستيم، به شرطي که صاحبخانه اجازه دهد باز هم در خانه اش بمانيم و مارا بيرون نيندازد.

با نزديک شدن به کوچه مان فهميدم که خيال رفتن به خانه اش را ندارد. اين همه برايش از بدبختيها و بي کسي هايم گفتم و انگار ککش هم نگزيده بود. انگار مرد نبود، يعني تحريک نشده بود؟

به خودم نگاه کردم. با اين لباسهاي گلي بايد تحريک مي شد؟

او که مثل مديرعامل دندانهايش زرد نبود. وقتي مي خنديد رديف دندانهاي سفيد رنگش، خودنمايي مي کرد.

-ميشه همين جا نگه دارين؟ مي خوام پياده شم

-اينجا؟ خونتون اينجاست؟

-نه داخل کوچه است، نمي خوام همسايه ها منو تو اين ماشين ببينن

سر خم کرد:

-فهميدم ليدي،

ماشين را متوقف کرد:

-بفرماييد

نفسم را بيرون فرستادم. بخاري از رامين بلند نميشد. مرا تا اينجا رساند تا پاشيدن آب گل آلود بر سرم را جبران کند. در ماشين را باز کردم:

-ممنون، خداحافظ

صدايم کرد:

-ليدي ابراهيمي

مشتاقانه به سمتش چرخيدم:

-اين کارت شرکت من، فردا ساعت هشت صبح تشريف بيارين

به کارت طوسي رنگي که به سمتم دراز شده بود خيره ماندم، واقعا مي خواست استخدامم کند؟

زبانم الکن شد:

-ب....براي استخدام؟

-شما تشريف بيارين، در مورد استخدام هم صحبت مي کنيم