از پدرم خجالت می کشیدم که بخواهم مسعود ر اسر کاری بگذارد. روی افراد فامیل هم نمی تونستم حساب کنم، چون همه از پدرم حساب می بردندو به داماد مطرودش کار نمی دادند. نکته مهم این بود که مسعود هیچ کاری بلد نبود، نه تحصیلات داشت و نه سرمایه و نه حتی هنری بلد بود. در این گیر ودار اولین نشانه های نفرت از مسعود در قلبم ریشه دواند، یکی دو ماه که از ازدواجمان گذشته بود قدرت و طوبی و منصور از ولایت به تهران اومدند تا به خیال خود برای همیشه در کنار ما و در آن خانه بزرگ و جا دار زندگی کنند. روزهای اول با احترام باهاشون رفتار کردم. اما من که همیشه با زیر دستانم آمرانه صحبت کرده بودم طاقت ناز و ادای قدرت و خرده فرمایشهای طوبی رو حالا که مرا عروس خودمی خواند نداشتم. برای همین یک روز صبح که طوبی پایش را دراز کرده بود و با صدای بلند فرمان آوردن چای را به من داد ، چشمانم را بستم و دهانم را باز کردم. آنقدر سر مسعود و خانواده اش داد زدم و ناسزا بارشان کردم که همان لحظه مسعود که از ترس رنگش پریده بود، از پدر و مادرش خواست بروند. طوبی نفرین میکرد و قدرت برایم شاخ و شانه می کشید. با خونسردی و نفرت جلویشان ایستادم و گفتم:

-دیگه هیچوقت پاتون رو تو این خونه نذارید ، اینجا خونه منه و من هم عادت ندارم با باغبون و دایه یک جا بخوابم.

وقتی آنها رفتند و مسعود به دست و پایم افتاد تا او را ببخشم، احساس بدی نسبت به شوهر حقیر و زبونم پیدا کردم. او حتی آنقدر غیرت نداشت تا از خانواده و عزیزانش طرفداری کند.از آن روز زندگی ما فاجعه شد. من که دلم می خواست به یک مرد با قدرت و جذبه تکیه کنم ، بچه احمقی در کنارم می دیدم که نسبت به من احساس بندگی می کرد و با یک فریادم از جا می پرید. بعد از گذشت یک سال ازدواجمان باردار شدم، آن موقع دیگر مطمئن بودم که مسعود برای همیشه طفیلی و وابسته به من است. چون هر جا برای کار رفته بود نتوانسته بود کاری پیدا کند، این بود که من سرمایه ام را از بانک بیرون کشیدم و با استفاده از شم اقتصادی که همیشه داشتم شروع به خرید و فروش زمین و خانه کردم، البته مسعود مثل یک پیشکار برایم می دوید و فقط امضای نهایی برای من می ماند. کم کم از انزوا و تنهایی خسته شدم ، اما مادرم هنوز انقدراز دست من عصبانی بود که نمی توانستم به خانه مان رفت و آمد کنم، این بود که به دنبال دوستان دبیرستانی ام گشتم و عاقبت همه را پیدا کردم. فرخنده با پسر قوامی ازدواج کرده بود.زری و فریده با پسران دو تن از کله گنده های درباری ازدواج کرده بودند و در این میان فقط ژیلا بود که به دانشگاه می رفت. بچه ها هم از یافتن من خوشحال شده بودند وفرخنده به محض پیدا کردن من برای یک مهمانی دوستانه همراه مسعود دعوتم کرد. سرانجام روز مهمانی فرا رسید. ای کاش هرگز به آن مهمانی نمی رفتم. لباس شیک و بسیار زیبایی رو که به تازگی خریده بودم پوشیدم و موهایم را درست کردم. مسعود هم بهترین کت و شلوارش را که من به عنوان هدیه ازدواج بهش داده بودم پوشید. جلوی در خانه مجلل فرخنده پیش خدمتی با لباس فرم خوش آمد می گفت و ما را به پذیرایی خانه قصر مانند فرخنده دعوت می کرد. مسعود که تحت تاثیر تجملات زندگی فرخنده قرار گرفته بود، مثل موش پشت سر من قایم شده بود. به محض ورود همه سرها به طرف ما چرخید و من با تعجب زنهای بسیار شیک و آراسته ای در لباسهای مجلل شب را شناختم که روزگاری با هم پشت یک نیمکت می نشستیم.فرخنده با روی باز به استقبال ما آمد و مرا در آغوش گرفت و بعد به طرف مسعود رفت و دستش را برای خوش آمد گویی به طرفش دراز کرد. اما مسعود که متوجه نشده بود ، محکم دست ظریف فرخنده را فشار داد. لبخند از روی لبان فرخنده پرواز کرد و جایش را به بهت و حیرت توام با تحقیر داد. فریده و زری هم جلو آمدند و شوهرانشان را به من و مسعود معرفی کردند. پسران جوان و آراسته ای که معلوم بود بزرگ زاده اند و آداب معاشرت را تا ریز ترین نکات از حفظ هستند. آن شب وقتی نشستیم شوهر فرخنده شروع به تحلیل سیاسی اوضاع مملکت کرد و شوهران فریده و زری با حرارت ایده های خودشان را تشریح کردند ، ناگهان یکی از مردها رو به مسعود کرد و گفت:

-نظر شما چیه جناب هوشمند؟

مسعود با خجالت و تته پته جواب داد: به نظر من همه دارن نلت بد بخت رومی چاپن، تا خود پدر سوخته شون به نون ونوایی برسن!

این جمله در آن جمع چنان عامیانه و ابلهانه بود که من از خجالت دلم می خواست ناپدید بشم. در فرصتی فرخنده پنهانی در گوشم زمزمه کرد: تو چطور با این خنگ دهاتی زندگی می کنی؟

تا آخر شب، همه با لبخندهایی که سعی می کردند پنهان بماند و پچ پچ های مودبانه ، مسعود را ریشخند ومرا با دیده ترحم می نگریستند. فریده که در دبیرستان انقدر دم از توده زحمت کش و قشر کارگر و اشراف فاسد و زالو صفت می زد کنارم نشست و با لحنی آکنده از تاسف و تحقیر گفت: وقتی از بچه ها شنیدم زن پسر باغبون بابات شدی اصلاً باورم نشدو فکر می کردم شوخی می کنن، اما امشب متوجه شدم چه به روز خودت آوردی! چطور حاضر شدی با یک همچین آدم چارواداری تو یه رختخواب بخوابی؟

از عصبانیت می لرزیدم و نمی توانستم جوابی بدم. سر انجام نتوانستم جلو خودمو بگیرم و گفتم:

-تو که تو مدرسه خیلی سنگ به قول خودت چاروادارها رو به سینه می زدی! یادت رفته که چقدر در مورد قشرزحمت کش واین چرت و پرت ها داد سخن می دادی و من رو تشویق به مقاومت می کردی؟

زری با دستهای ظریفش که معلوم بود به تازگی مانیکور شده ، موهایش را مرتب کرد و چینی به دماغش انداخت: اون موقع ما خودمون احمق بودیم، همه تو حال و هوای مد روز و حرفها وشعارهای قشنگ و جوان پسند بودیم، اما تو از ما هم احمق تر بودی که تحت تاثیر قرار گرفتی و زندگی و آینده تو خراب کردی.

آن شب به محض تمام شدن شام ، سر درد را بهانه کردم و مسعود را قبل از آنکه بیشتر از آن حرفهای احمقانه و سطحی بزند بیرون بردم. وقتی به خانه رسیدیم آنقدردلم پر بود که نشستم و ساعتها به حال خودم زار زدم. من با آن قیافه و هیکل و خانواده و اسم ورسم ، می توانستم از همه دوستانم بهتر باشم و ازدواج موفق تری بکنم. آن شب همان اندک عشقی که به مسعود داشتم ، به پایان رسید و جهنم زندگیم شروع شد. وقتی رضا به دنیا آمد چنان از مسعود و کوچکترین حرکاتش منزجر و متنفر بودم که اکثر اوقات نگاهش نمی کردم و به حرفش گوش نمی دادم. درست مثل یک نوکر بهش امر و نهی می کردم ، در مقابل کوچکترین اشتباه بیچاره اش می کردم. در سراسر روز تحقیرش می کردم و او هم با موذی گری سعی می کرد کارهایی بکند که مرا بدتر عصبی و بیچاره کند.در این میان پوران با پسر یکی از سفرای مملکتی ازدواج کردو پدرم که طاقت دوری من را بیش از آن نداشت ، مرا هم به جشن عروسی دعوت کرد. البته بدون مسعود! نا گفته نماند حتی اگر هم دعوتش می کردند من حاضر نبودم با همراه بردنش نگاههای پر ترحم و تحقیر آمیز اطرافیانم را تحمل کنم. آن شب مادر هم با دیدن رضای کوچک و خوشگل در آغوش من ، قهرش را فراموش کرد و مرا در آغوش گرم و مهربانش فشرد. همه فامیل زیر چشمی نگاهم می کردند، ولی به محض اینکه سر بر می گرداندم جای دیگری را نگاه می کردند. پوران آن شب از زیبایی می درخشید، با دیدن داماد نا خود آگاه قلبم شکست و بغض گلویم را فشرد. آن شب وقتی به خانه برگشتم از مسعود خواستم در اتاق دیگری بخوابد و از همان موقع رختخوابم را از او جدا کردم.روزها وقتی رضا خواب بود، بی اختیار اشک می ریختم و خودم را سرزنش می کردم. پوران همراه همسرش به فرانسه رفته بودو قرار بود در یکی از بهترین دانشگاههای فرانسه ادامه تحصیل دهد.مثل خوره خودم را می خوردم، چرا که من هم می توانستم مثل پوران خوشبخت شوم، اما خودم نخواسته بودم. یکی دو هفته بود که متوجه شده بودم حسابهای دخل و خرجم با هم نمی خوانند، تا پاسی از شب ارقام را جمع می زدم و دوباره حساب می کردم. مسعود در مقابل کاری که برای من می کرد حقوق می گرفت اما متوجه شدم که باز هم از پولها می دزدد و برای خانواده اش می فرستد. البته این حدس من بود که برای آنها میفرستد،بعد ها فهمیدم که با یکی از دلال های هفت خط پای میز قمار بر باد داده، رضا شش سالش بود که باز اشتباه کردم و برای چند ساعتی به یاد عشق و علاقه قدیمیم به مسعود افتادم ، ولی به محض اینکه فهمیدم رعنا را باردارم، از شدت پشیمانی به حال مرگ افتادم. از بلندی پریدم ، بار سنگین برداشتم،با مشت به شکمم کوبیدم ، اما رعنا محکم به زندگی چسبیده بود. به هر حال رعنا هم به دنیا آمد ، این بار مسعود عاشقانه دور بچه می چرخید و بغلش می کرد. بر عکس رضا که خیلی بهش توجهی نمی کرد. با بزرگتر شدن بچه ها سعی کردم کمتر با مسعود جر و بحث کنم، پدرم برای راحتی ام یک زن و شوهر به خانه ام فرستاد که یکی کارای باغبانی و رانندگی مان را انجام می داد و دیگری در کارهای خانه و نظافت کمک می کرد. مثل پدر شوهر و مادر شوهرم که روزگاری در خدمت پدرم بودند.

بعد از اینکه برای بار دوم باردار شدم با جدیت اتاق خوابهایمان را جدا کردم و دیر هرگز کنار مسعود نخوابیدم، هر ماه یکی دو بار به همراه بچه ها به منزل پدری ام می رفتم و اخبار موفقیت پوران و دیگر دختران فامیل را با حسرت و بغض می شنیدم. مادر و پدرم عاشق رعنا و رضا بودند و برای دلخوشی بچه ها هر کاری می کردند. پدرم در انتهای باغ برایشان تاب و سرسره نصب کرده بود و مادرم از اول ماه برایشان خوراکی های خوشمزه کنارمی گذاشت و برایشان اسباب بازی های گرانقیمت می خرید، در این دیدارها هرگز اسمی از مسعود نمی بردند، انگار که اصلاً کسی به نام مسعود وجود خارجی ندارد و من حرقی نمیزدم. فرخنده بعد از مهمانی آن شب در لفافه بهم پیشنهاد داده بود که از مسعود طلاق گرفته و با منت و ارج و قرب دو چندان ، زن یکی از اقوام قوامی شوهرش بشم، اما من انگار اصلاً صدایش را نمی شنیدم.همان یک بار که با طناب پوسیده دوستان حرف مفت زنم، توی چاه رفته بودم برای هفت پشتم کفایت می کرد.برای اینکه در خانه کمتر فکر و خیال بکنم و غصه بخورم، برنامه هایی برای خودم گذاشته بودم که سرگرم باشم و کمتر در خانه بمانم. استخر می رفتم، هر هفته به آرایشگاه و خیاطی سر می زدم و در همین مکانها با یکی دو نفر آشنا شدم که در دم را می فهمیدند و دلداری ام می دادند.

مسعود هم روش مرا در پیش گرفته بود و برای خودش در خارج از خانه سرگرمی هایی پیدا کرده بود که من هیچ علاقه ای به دانستنش نداشتم. در خانه مثل نوکری دست به سینه اوامر من بود و در مقابل توهین ها و تحقیر هایی که نا خود آگاه و هر دقیقه بهش می کردم حرفی نمی زد. طوری شده بود که از هر حرکتش حالم به هم می خورد و هر حرفی می زد نفرت عجیبی از او پیدا می کردم. به نظرم همه کارهایش احمقانه و عوام پسند بود . راه رفتنش ، طرز لباس پوشیدنش و غذا خوردنش ، سر غذا با دست لقمه می گرفت و ملچ ملوچ می کرد، بعد از خوردن آب با صدای بلند آروغ می زد و در خانه پیژامه های گشاد و زیر پیرهنی تنش می کرد. کارهایی که من از تک تکشان منزجر بودم و حالم به هم می خورد.در مقابل توهین های من حرفی نمی زد ، اما زیر زیرکی کارش را می کرد تا حرصم را در بیارد. پولهایم را می دزدید و جلوی بچه ها مثل دهاتی ها رفتار می کرد. آن اواخر رضا دیگه بزرگ شده بود و کم کم متوجه جوغیر عادی خانه مان شده بود، اما با توجه به روحیه منضبط و دیسیپلینی که من در خانه داشتم جرات سوال کردن نداشت. رضا پسر بی دردسر و آرامی بود. بی زحمت و دعوا مرافعه درس می خواند. در ساعاتی که خانه بود کمتر از اتاقش خارج می شد. با توجه به اوضاع خونه به ندرت دوستانش رابه خانه دعوت می کرد.اما رعنا چیز دیگری بود، پر از انرژی و جنب و جوش ، از مدرسه که می آمد تند تند تکالیفش را انجام می داد و بعد به حیاط می رفت و برای خودش شعر می خواندوبا گربه ها بازی می کرد. تنهایی لی لی بازی می کرد و با دوست خیالی اش حرف می زد.مسعود با تنها کسی که در خانه رابطه عاطفی داشت رعنا بود. وقتی به خانه می آمد رعنا را در آغوش می گرفت و نوازش می کرد.

گاهی پنهانی مسعود را می دیدم که به اتاق رعنا میرفت و رویش را می پوشاند و ساعتها با صدایی آهسته با او صحبت می کرد و برایش قصه می خواند. عاشقانه رعنا رو دوست داشت ، رعنا هم پدرش را دوست داشت و بی اعتنا به داد و بیدادهای ما اورا می بوسید و با شادی در بغلش می پرید.

زندگی نکبت بارم ادامه داشت تا اینکه متوجه شدم مسعود و یکی از دوستانش با حساب سازی ، رقم قابل ملاحظه ای از سرمایه ام را بالا کشیدند. آن موقع دیگر طاقت نیاوردم . بعد از یک دعوای مفصل یا مسعود همراه رضا به خانه پدرم رفتم. البته قبل از آن هم بارها برای قهر به خانه پدرم رفته بودم و هر بار مسعود آقا ابراهیم رو به عنوان واسطه به خانه پدرم می فرستاد و با خواهش و تمنا برم می گرداند. اما این بار با همیشه فرق می کرد، رعنا را خانه گذاشتم و ابراهیم وزنش کلثوم را هم به مرخصی فرستادم تا مسعود را در منگنه بذارم. به هر حال رعنا هنوز بچه بود و احتیاج به مراقبت و غذای مرتب و سرکشی به تکالیفش را داشت، کاری که مسعود هیچوقت انجام نداده بود. برای اینکه بهش بفهمانم خانه چه مسوولیت عظیمی دارد، رضا ر ابا خودم بردم که روی کمک او حساب نکند و رعنا را گذاشتم تا با بهانه گیری و کارهای ریز و درشتش بیچاره اش کند. اما غافل از اینکه خودم رو بیچاره کردم. هر چه رضا اصرار کرده بود که رعنا رو هم با خودمون ببریم قبول نکردم. حس عجیبی از انتقام و کینه سراسر وجودم رو فرا گرفته بود که نمی توانستم حقیقت رو قبول کنم و بچه ام را فدای خواسته های خود خواهانم کردم. خانم مظفری به گریه افتاد.هق هقی عصبی که شانه هایش را میلرزاند . صورتش را غرق اشک کرده بود. از پشت میز بلند شدم و جلو رفتم. دستمال کاغذی را جلویش گرفتم و گفتم:

-توران خانم، دیگه همه چیز تموم شده،اون سالها گذشته، چرا برای چیزی که گذشته و کاری نمیشه کرد انقدر ناراحتید؟

دستمال را برداشت و به چشمانش فشرد و گفت:

-وای که چه کردم من! من مادر بی شعور و خودخواهی بودم، چقدر غافل و احمق بودم.من زندگی زندگی رعنا رو سیاه کردم. از آن سالها درد میگرن با چنان شدتی گریبانم را می گیره که احساس می کنم ازشدت درد چشمانم می خواد از کاسه بیرون بزنه ، اما راضی ام!دلم می خواد انقدر درد بکشم تا بمیرم. گاهی از شدت درد بیهوش می شوم اما هیچوقت قرص نمی خورم، می دونی چرا سایه جون؟

بدون آنکه منتظر جواب باشه گفت:

-چون دلم می خواد با این درد تقاص پس بدم. تقاص خودخواهی و غرورم رو! تاوان نابودی زندگی پاره جگرم رو!

با تعجب به خانم مظفری نگاه کردم. چه کرده بود که انقدر خودش رو می خورد وسرزنش می کرد؟ دوباره پشت میز نشستم تا آرام بگیرد. پس از مدتی گفت:

-تو اون مدت اینقدر از دست مسعود و رفیق نامردش ناراحت بودم که اصلاً به رعنا فکر نمی کردم.رضا هم مریض شده بود که تمام ذهن مرا به خود مشغول می کرد. مس دانستم که مسعود هم مواظب رعنا خواهد بود چرا که عاشقانه دوستش داشت. اما این آدمیزاد دو پا هیچ وقت قابل پیش بینی نیست.الآن درست یادم نیست بعد از چند وقت بود که به رعنا تلفن کردم تا حالش را بپرسم. رعنا می دانست ما خانه پدرم هستیم و شماره آنجا را حفظ بود، ولی اینکه چرا تماس نگرفته بود برایم جای تعجب داشت. عاقبت خودم تماس گرفتم و اطمینان داشتم آن ساعت روز رعنا باید مدرسه باشد، اما در میان تعجب زیاد من رعنا گوشی رو برداشت. وقتی مرا شناخت با سردی پرسید که چه کار دارم!دیگه داشتم شاخ در می آوردم با اینکه رعنا با پدرش صمیمی تر بود اما مرا هم خیلی دوست داشت. گاهی به زور خودش رو توی بغلم می انداخت و ازم می خواست براش قصه بگم. صدایش کسل و گرته بود حدس زدم مریض شده باشه، تا وقتی ازش پرسیدم پاسخ منفی داد. پرسیدم چرا مدرسه نرفته ؟ با بی تفاوتی و سردی گفت: بابا منو نمی بره مدرسه.

از وحشت مردم، یعنی تو این یکی دو ماه رعنا مدرسه نرفته بود؟ سعی می کردم وحشت زیادم را نشان ندهم، با آرامش پرسیدم: الآن بابات کجاست؟

-نمی دونم، شاید خوابه!

دیگر نمی توانستم خودم را کنترل کنم، فریاد کشیدم: رعنا بابات نرفته سر کار؟

صدایش انگار جان نداشت: نه، از وقتی شما رفتین نرفته سر کار، بعضی وقتها میره بیرون ولی زود بر می گرده.

بعد انگار ترسیده باشه زود گوشی رو گذاشت. صدای الو الویم در گوش خود می پیچید.

احساس حماقت می کردم. مسعود در این مدت سر کار نرفته بود و رعنا رو هم مدرسه نبرده بود. زنگی در مغزم به صدا در آمد. اما با گیجی و تردید صدایش را خفه کردم. هر وقت قهر می کردم به یه هفته نمی رسید که به دست وپایم می افتاد و با خواهش و التماس برم می گرداند. اما این بار با همیشه فرق می کرد. مسعود هیچ اقدامی برای برگرداندن من نکرده بود. همان روز وسایلم را جمع کردم و در کمترین زمان ممکن به خانه برگشتم. رضا هم سری به خانه زدو با دیدن آشفته بازار خانه با دوستش بیرون رفت. من ماندم و خانه ای که از شدت به هم ریختگی و آشفتگی بوی تعفن می داد. وای!که هیچوقت تا روز مرگم آن صحنه ها رو فراموش نمی کنم! وقتی به خانه رسیدم کوهی از ظرفهای نشسته و جعبه های پیتزا در آشپزخانه بود. همه جای خانه کثیف و پر از آشغال میوه و تخمه و ته سیگارخاموش بود. بوی ترشیدگی تمام خانه را پر کرده بود. به اتاق خواب مسعود رفتم بلکه با او صحبت کنم ، اما نبود. تخت خوابش به هم ریخته و ملافه ها از شدت کثافت به سیاهی می زد. بوی سیگار مانده و آبجو ، هوای اتاق را سنگین کرده بود. به سراغ رعنا رفتم.

در اتاقش را باز کردم. نمی دانم چرا با خوش خیالی انتظار داشتم به مدرسه رفته باشه و همه آن حرفها را در خواب و خیال شنیده باشم. اما از چیزی که دیدم چنان وحشت زده شدم که برای چند لحظه لال شدم وزبانم بند آمد. رعنا مثل حیوانی که شکارچی دیده باشه گوشه اتاق کز کرده بود. موهایش از شدت کثیفی کدر و مات شده بود و گره گره دور سرش در هوا مانده بود. صورتش چنان کثیف بود که یاد گدایان سر چهار راه افتادم. رد اشک روی گونه هایش به چشم می خورد. انگار در این مدت آب شده بود. لاغر و نزار ، نگاهش را از من می دزدید. به طرفش رفتم و در آغوش کشیدمش ، اما رعنا چنان خودش را جمع کرده بود که انگار سنگ سختی را بغل کرده بودم. فاجعه زندگی ام را به چشم دیدم. وقتی رعنارا بغل کردم به پشت لباس خوابش که در آینه سر تا سری کمدش پیدا بود نگاه کردم ، پشت لباسش خونی بود. با وحشت او را از خودم دور کردم و با لکنت پرسیدم:

-رعنا...رعنا چی شده مامان جون؟ چرا پشتت خونیه؟

رعنا اما ساکت و سر به زیر بود. انقدر پرسیدم که صدایم تبدیل به فریاد شد و از شدت نگرانی و عصبانیت دست انداختم و شانه های نحیف و استخوانی اش را گرفتم و به شدت تکان دادم.چشمان معصومش از ترس گشاد شده بود.جیغ کشیدم: رعنا چرا لباست خونیه؟ بعد مثل دیوانه ها بلند شدم و به طرف رختخواب نا مرتب و چرکش رفتم. ملافه های تخت جا به جا خونی بود. لکه های خونی که با توجه به رنگشان می شد فهمید بعضی هاشان کهنه و بعضی شان جدید است. روی لکه های خون دست کشیدم ، دلم می خواست همان لحظه از خواب بیدار شوم. به طرف در هجوم بردم و آن را بستم و قفل کردم. بعد همان پشت در نشستم و زار زدم. خودم را زدم، انقدر خودم را زدم که رعنا جلو دوید و گریه کنان دستم را گرفت، التماس کرد:

-مامان، مامان تو رو خدا نکن، ببخشید مامان، به خدا تقصیر من نبود.

حرفهایش هنوز هم بعد از گذشت ده، یازده سال در گوشم زنگ می زند و قلبم را می خراشد. وقتی به یاد لحن معصومانه و چشمان پر اشکش می افتم دلم میخواهد با همین دستها قلبم را از سینه ام بیرون بکشم و پاره پاره اش کنم. می خوام انقدر خودمو بزنم تا جون بدم. دست رعنا را گرفتم و جلوی خودم روی زمین نشاندم. سعی می کردم طوری حرف بزنم که بچه وحشت نکنه، اما نمی توانستم. بی اختیار فریاد می کشیدم و صدایم تبدیل به جیغ می شد. با آرام ترین لحن که می توانستم پرسیدم: رعنا، چی شده؟ به مامان بگو دارم می میرم.

انگار می دانستم که چه می خواهد بگوید و التماس می کردم چیز دیگری بگوید. دلم می خواست خیالم راحت باشه در حالی که تا مغز استخوانم می لرزید و اطمینان داشتم که دنیای معصومانه من و دخترم فرو ریخته، اما باز هم می خواستم از زبان خودش بشنوم. رعنا سرش را پایین انداخت و با صدایی که به زحمت می شنیدم گفت: بابا گفته اگه به کسی بگم تورو می کشه...

دیگر نتونستم خودمو کنترل کنم. فریاد کشیدم: بابات غلط کرده، رعنا اون هیچ کاری نمی تونه بکنه. بهم بگو تا من پدرشو در بیارم. چرا مدرسه نمی رفتی؟ چرا بابای خرت تو رو مدرسه نمی برد؟

آهسته گفت: بابا میگه مدرسه اصلاً به درد آدم نمی خوره، باعث میشه دخترا از خود راضی و لوس بشن، می گفت اگه برم مدرسه مثل تو لوس و خودخواه میشم... ولی مامان من مدرسه رو خیلی دوست دارم.

رعنای کوچکم به گریه افتاد و من دوباره به خودم لعنت فرستادم. مسعود حق داشت من خیلی خود خواه بودم که طفل کوچکم را در دستهای بی عاطفه او رها کردم. دوباره با گریه پرسیدم:

-رعنا چرا لباسات خونیه؟ چرا ملافه هات...

نمی توانستم حرفی بزنم ، رعنا بی تفاوت بلند شد و پشت پنجره رفت. بعد به طرفم برگشت و گفت: چون تو نبودی...بابا همش می آمد تو رختخوابم و منو تو بغلش فشار میداد، ازدرد می مردم، خیلی دردم می گرفت، به زور...ساکت شد و بعد از چند لحظه با بغض گفت:

-ازم خون میومد ، وقتی جیغ می زدم و کمک می خواستم بهم می گفت ساکت باش، می گفت تو باید وظیفه مادرت رو انجام بدی.بهم می گفت اگه داد نکشم دختر خوبی هستم. می گفت که دوستم داره، وهرکی هر کی رو دوست داره باهاش از این کارا می کنه، اما من دلم نمی خواد هیچکس دوستم داشته باشه، وقتی هم بزرگ شم نمی ذارم کسی دوستم داشته باشه، خودم هم دیگه هیچوقت کسی رو دوست ندارم. برای بچه هام هم بابا نمی خوام.

با شنیدن حرفهایش احساس می کردم جان از دست و پایم بیرون می رود. بی اختیار سرم را تکان می دادم. رعنا بی توجه به حال و روز من ادامه داد:اما مامان به بابا نگو که من چی بهت گفتم. بهم گفته اگه به کسی بگم، تو و رضا رو با اون چاقو بزرگه می کشه، اون که دسته قهوه ای داره..

دنیا جلوی چشمانم می چرخید. با زحمت از جا بلند شدم وگفتم: بابات غلط کرده...پدری ازش در بیارم که مرغای هوا به حالش گریه کنن.

بیشتر برای خودم حرف می زدم تا رعنا، با زحمت و بدبختی لباسهای بچه ام را عوض کردم، صورتش را شستم، بعد خودم لباس پوشیدم و با آخرین سرعت به سمت بیمارستان حرکت کردم. به هر چیزی چنگ می زدم تا بهم بگویند رعنا دروغ گفته و هر چی گفته بازی کودکانه بوده، هزاران هزار صلوات نذر کردم ، گوسفند نذر کردم تا هر چی که شنیده بودم دروغ از آب در بیاد.جلوی بیمارستان پارک کردم و رعنا رو در آغوش گرفتم، خوابش برده بود و دلم نمی خواست بیدارش کنم.باصدا و دستانی لرزان توضیح کوچکی به دکتر جوانی که در بخش اورژانس می چرخید دادم و بازبه گریه افتادم. مرا به اتاقی سفید و لخت راهنمایی کرد و ازم خواست رعنا رو روی تخت بخوابونم و همان جا منتظر بمونم. خدایا نگذار این کابوس حقیقت داشته باشه! بالاخره پس از مدتی که بر من یک قرن گذشته بود، پزشک میانسالی در را باز کرد و وارد شد.

دوباره به سختی جریان را برایش تعریف کردم و منتظر ماندم. دکتر فکری کرد و گفت:پس بهتره بیدارش کنید. دلم نمی خواد باز بترسه، این بچه به اندازه کافی زجر کشیده...

از اتاق خارج شد و ما رو تنهاگذاشت. روی صورتش دست کشیدم و گونه های لاغرش را بوسیدم. چشمانش را با وحشت گشود و به طور غیر ارادی خودش را جمع کرد. آهسته گفتم:

-نترس مادرجون! منم مامان.آوردمت پیش دکتر که اگه لازمه برات دوا بنویسن...

وقتی دکتر دوباره وارد شد، چشمان رعنا داشت از حدقه در می اومد. به محض اینکه دست دکتر به پایش خورد جیغ کشید. دکتر فوری عقب رفت و با ملایمت گفت: نترس عزیزم، اگردوست نداری بهت دست نمی زنم، بذار خانم دکتر مهربون معاینه ات کنه، خوب؟

رعنا رو در آغوش گرفتم.خدایا چه بلایی سر دخترم اومده بود؟

آهسته تکانش می دادم و شعری که در بچگی خیلی دوست داشت برایش می خواندم. عاقبت زن جوانی با صورت مهربان وارد اتاق شد، ابتدا کلی با رعنا حرف زد. بعد از من خواست بیرون منتظر باشم و با هزار کلک و حیله رعنا را معاینه کرد. در راهروی بیمارستان قدم می زدم و فکر می کردم چطور مسعود را بکشم! تصمیم داشتم همان شب با چاقویی که رعنا را ازش ترسانده بود کارش را تمام کنم.در خیال خودم بودم که در اتاق باز شد و دکتر خارج شد. صورتش را ابری از غم و اندوه پوشانده بود. با صدایی که بی جهت سعی داشت کنترلش کند گفت:

-خانم شما مادر این بچه هستید؟

سرم را چند بار تکان دادم. صدای لرزان دکتر را انگار از زیر آب می شنیدم:

-به این بچه بارها و بارها تجاوز شده، حالش ازشدت خونریزی و عفونت وخیمه، در هر حال باید ازش عکس برداری هم بشه، چون به نظر من یکی دو تا از دنده هاش شکسته...

بقیه حرفهاش رو نشنیدم، آخرین تصویری که یادم می آید سقف سفید بیمارستان بود که چرخید و چرخید و روی سرم افتاد. وقتی دوباره چشم باز کردم روی تخت سفید دراز بودمو سرمی به دستم وصل بود، با هراس از جا بلند شدم و داد زدم: رعنا...

پرستار به طرفم هجوم آورد: خانم خواهش می کنم آروم باشید، سوزن به دستتونه...

با زاری نالیدم: اینو از من جداکن، بچه ام کجاست؟

با مهربانی دستم را گرفت: چیزی از سرمتون نمونده، به شما شوک وارد شده، دخترتون هم برای عکس برداری بردن طبقه بالا، هیچ ناراحت نباشید خانم دکتر باهاشون رفت.

احساس کردم قدمی بیشتر تا مرز دیوانگی فاصله ندارم. احساس خفگی می کردم، دلم می خواست با ناخن هایم چشم مسعود بی شرف را در آورم. عاقبت سرمم تموم شد و با گیجی از جا بلند شدم. همه جا را تار می دیدم. بالاخره دکتری که رعنا رو معاینه کرده بود از راه رسید، لبهایش را چنان رویهم فشرده بود که سفید شده بود. چشمهایش پر از تنفر وخشم بود، حتماً با خودش فکر می کرد که من چه مادر بی مسوولیت و حیوانی هستم. اما هر چه فکر می کرد خوشبختانه به زبان نمی آورد، فقط مختصر ومفید گفت: حدس من درست بود، دو تا از دنده های رعنا شکسته...

دهانم خشک شده بود و صدایم در نمی آمد. با زحمت پرسیدم: دنده هاش برای چی؟ یعنی کتکش زده؟

با تاسف سرش را کج نگه داشت: نه خیر ، احتمالاً در مقابل تجاوز مقاومت نشون می داده و فرد متجاوز با چند برابر وزن خودش روش افتاده تا بچه نتونه حرکت بکنه.

صدایش بی اختیار پر از بغض شد. آه بلندی کشید و گفت: می دونید کدوم بی شرفی این بلا رو سر این طفل معصوم آورده؟

سرم را تکان دادم. با حرص گفت:خوب ازش شکایت کنید. در هر حال ما موظف هستیم گزارش بدیم...

صدایم را می شنیدم. انگار کس دیگری به جایم حرف می زد: نه خودم شخصاً پدرشو در میارم...

اما خانم دکتر دست بردار نبود و اصرار داشت حتماً پلیس را در جریان بگذارد. اما من برای آینده رعنا نگران بودم، می ترسیدم با وارد شدن پلیس در ماجرا، سر و صدای جریان همه جا بپیچد و آبرویمان برود. می خواستند رعنا را در بیمارستان بستری کنند تا با آنتی بیوتیک و سایر داروها عفونت شدیدش را درمان کنند ، برای دنده اش کاری نمی شد کرد به جز صبر، تاخود استخوان جوش بخورد.رعنا اصلاً دلش نمی خواست در بیمارستان بستری شود. عاقبت دست به دامان رئیس بیمارستان شدم. برایش وضعیت بغرنج خانواده ام را توضیح دادم و التماس کردم جریان را به پلیس گزارش ندهد. رئیس بیمارستان که عاقله مردی فهمیده بود شرایط مرا درک کرد و می دانست با باخبر شدن پلیس ، جریان در تمام روزنامه ها درج می شود و بیشترین آسیب این کنجکاوی و تحقیق دامان رعنا رو می گیرد. مقدار قابل توجهی پول در پاکت روی میزش گذاشتم و با زاری و گریه گفتم: اینو برای بیمارستان خرج کنید، انگار که رعنا چند روز این بیمارستان بوده...

انقدر تمنا کردم و اشک ریختم تا قبول کرد رعنا را مرخص کند. لیستی از داروهایی که باید برای رعنا می خریدم را در نسخه نوشت و خانم دکتری که اول رعنا را معاینه کرده بود ، با دقت ساعات مصرف و طرز استفاده ازآنها را برایم توضیح داد. قرار شد بعد از دو هفته باز رعنا را برای معاینه ببرم تا وضعیتش را بررسی کنند.

وقتی می خواستم از بیمارستان خارج شوم ، خواهرانه گفت: بهتون توصیه می کنم با یک روانشناس کودک مشورت کنید و رعنا رو پیشش ببرید. اینجور بچه ها جسمشون کمتراز روح و روانشون آسیب می بینه، دو هفته دیگه رعنا از نظر جسمی سلامت خودشو به دست میاره، اما از نظر روانی ممکنه هر روز از این بد تر بشه...

سرسری گفتم: باشه ، حتماً...

اما پیش هیچ روانشناس و روانپزشکی نرفتم.فکر می کردم هر چه بیشتر در مورد این موضوع با رعنا صحبت شود، بیشتر رنج می کشد. می خواستم با مهر و محبت فراوان درمانش کنم. پیش خودم خیال می کردم رعنا بچه است و وقتی بزرگ شود همه چیز را فراموش می کند. با خودم حساب کردم که مسعود را از خانه بیرون می کنم تارعنا دیگه ریخت نحسشو نبینه، و این طوری دیگه به یاد نمیاره چه به سرش آمده! اما همه اش خیال باطل بود. به محض رسیدن به خانه تمام ملافه هارو درون کیسه نایلون سیاه ریختم و جلوی در گذاشتم. در و پنجره ها رو باز کردم تا بوی کثافت و ترشیدگی برود. به کلثوم خبر دادم تا بیاد خونه رو تمیز کنه، بعد مثل گرگی گرسنه منتظر آمدن مسعود ماندم. یکی دو روزی پیداش نشد، رعنا در رختخوابش استراحت می کرد و فقط برای خوردن داروهاش بلند می شد.رضا نگران حال رعنا بود، انگار چیزهایی متوجه شده بود، اما مطمئن نبود. با اینکه داشتم از شدت حرص و خشم منفجر می شدم ، خودم را جلوی رضا کنترل می کردم تا نفهمد چه شده، دلم نمی خواست خشم او را ببینم. مطمئن بودم اگه رضا بفهمد پدرش را می کشد. سرانجام سر و کله مسعود پیدا شد، مثل دزدها صبح زود آمده بود تا بقیه وسایلش را ببرد. از پله ها پایین دویدم. مسعود که متوجه ورودم شده بود با وحشت نگاهم کرد.

چاقوی آشپزخانه که زیر لباسم پنهان بود بیرون آوردم و جلو رفتم، از شدت خشم نمی تونستم درست حرف بزنم، کلمات را پیدا نمی کردم، با زحمت گفتم:

-بی شرف! پست فطرت. چطور تونستی؟

با چاقو به طرفش حمله کردم، با سرعت جا خالی داد و با تضرع گفت:

-توران، بذار توضیح میدم. تو الآن عصبانی هستی،اما به خدا من..

دنبالش دویدم: خدا؟ تو خدا می شناسی لجن، هرزه؟

هر چی فحش بلد بودم نثارش کردم. حتی پدرو مادرش رو بی نصیب نذاشتم. چاقو رو محکم به سمتش پرت کردم که به بازویش خورد و زخم عمیقی به جا گذاشت. با دست دیگر روی زخم را گرفته بود و از ترس میلرزید:توران...توران به مرگ خودم من کاری نکردم.

چاقو رو که زمین افتاده بود برداشتم و زیر گلویش گرفتم:

-خفه شو، مرگ تو برای من به اندازه مردن پشه هم ارزش نداره، بی شرف!تا یه هفته فرصت داری تموم اون پولهایی رو که با رفیق عیاشت خوردی پس بدی، بعدش هم مثل آدم میای دفتر خونه و طلاقم رو میدی وگرنه با همین چاقو تیکه تیکه ات می کنم! می دونی که دروغ نمیگم. اگه الآن نکشتمت نمی خوام خون سگت بیفته گردنم. اما اگه کاری رو گفتم نکنی، پدرتو در میارم. اول به پلیس خبر میدم، می دونی که حکم اعدامت قطعیه! می دونستی؟

سرش را تکان داد ونالید: چشم ، چشم هر چی تو بگی...

دلم می خواست برای همیشه از مردی و در واقع نامردی بیندازمش ، چاقو رو پایین آوردم، اما شانس با مسعود بود که رضا خواب آلود دستم را گرفت. مسعود فوری به طرف در رفت و دررا باز کرد و در چند ثانیه نا پدید شد، اما می دانستم به حرفم عمل می کند.خودش می دانست وقتی حرفی بزنم تاپای جان سر حرفم می ایستم.در مدت چند ماه پولهایم را تمام و کمال پرداخت و همانطور که خواسته بودم به محضر اومد. در همان دفتر خانه ازش امضا گرفتم که حضانت بچه ها را برای همیشه به من بسپارد. او هم خواست تا من مهریه ام را ببخشم. زیر لب غریدم:

-چندش آوره که بخوام از توی کثافت که از هر حیوونی پست تری پول بگیرم. پول نمی گیرم فقط به یه شرط! اونم اینه که دیگه هیچوقت چشمم به هیکل نحست نیفته وگرنه اقدام می کنم و می اندازمت تو هلفدونی!

به هر حال طلاق گرفتم و خیالم از این بابت راحت شد. در مدتی که مسعود هنوز گاهی برای بردن اسبابش به خانه می آمد، رعنا درکمدش پنهان می شد. هر چه برایش قسم می خوردم که کاری با او ندارد از آن تو بیرون نمی اومد. اما مسعود قسم می خورد که کاری با رعنا نداشته و سر حرفش پا فشاری می کرد. دلم می خواست با دستهایم خفه اش کنم، اما نمی خواستم کسی با خبر شود. به خیال خودم با این کار رعنا رو از آزار واذیت بیشتر حفظ می کردم. زندگی مان آرام گرفته بود؛ اما رعنا دیگر آن رعنای سابق نبود. یکی دوبار معلمش منو خواست و درباره وضع درسی اش صحبت می کرد. برایش عجیب بود دختری به اون زرنگی چرا حالا از نظر درسی انقدر ضعیف شده.رعنا نسبت به همه چیز بی تفاوتی عجیبی پیدا کرده بود. دیگر با شادی آواز نمی خواند، دیگر با خودش بازی نمی کرد. ساعتها در اتاقش که به تازگی عوضش کرده بودم می نشست و از پنجره به بیرون نگاه می کرد و من ابلهانه فکر می کردم همه چیز درست می شود. وضع درسی اش انقدر بد شده بود که هر سال کلی تجدیدی می آورد و بالاخره نیمه کاره ولش کرد. از همان زمان سر دردهای شدید و بدی به سراغم اومد که ساعتها فلجم می کرد. رعنای من جلویم آب می شد و کاری از دستم بر نمی آمد. کم کم پدر و مادرم هم متوجه اوضاع غیر طبیعی رعنا و من شدند وانقدر پیله کردند تا عاقبت راز سیاه زندگی ام را فهمیدند. هرگز آن روز را فراموش نمی کنم که پدرم فهمید مسعود چه بلایی سر تنها دخترش آورده، انقدر فریاد زد که از حال رفت. دهانش کف کرد و روی زمین افتاد، با ترس و عجله به اورژانس زنگ زدیم و پدرم را نیمه جان به بیمارستان رساندیم. دکتر تشخیص یک حمله قلبی را داد و دستور داد که تحت هیچ شرایطی او را عصبی و هیجان زده نکنیم. اما مگر می شد؟پدرم به محض گشودن چشمانش با فریاد سراغ مسعود را گرفت. به آرامی براش گفتم که از دوست مسعود شنیدم که برای همیشه به خارج رفته است.

به من نگاه کرد و گفت:

-برو توران...ازجلوی چشمم دور شو. تو با اون انتخاب احمقانه ات... تو با اون همه خود خواهیت... تو با بی عقلی و قهرهای بچگانه ات، اون بچه رو بدبخت کردی!

بعد انگشتش را لرزان به طرفم گرفت: تو لیاقت مادری نداری توران! برو گمشو دیگر تا وقتی من زنده هستم جلوی چشمم نیا! تو هم برای من به اندازه اون بی شرف مقصری، شاید هم بیشتر! نفرینت می کنم که هرگز روی آرامشو نبینی...

و نفرینش اثر کرد. من دیگر روی آرامش رو ندیدم.شبها با وحشت ازخواب می پریدم و روزها از شدت سر درد کور می شدم. به درگاه خدا ناله می کردم که مرا ببخشدو پدرم حق داشت من بیشتر از مسعود مقصر بودم. من بچه ام را بی امان خدا ول کرده بودم! من مادر خوبی نبودم. برایم پول بیشتر اهمیت داشت. شبها صدای جیغ رعنا رو می شنیدم و از جایم می پریدم. روزها نگاه یخی چشمانش را که به یه نقطه ثابت می ماند، شاهد بودم و کاری از دستم بر نمی آمد. رعنا هر چه بزرگتر می شد ازمن نفرت بیشتری به دل می گرفت. اجازه نمی داد بهش نزدیک بشم و الآن خیلی وقته که اجازه نداده در آغوش بگیرم و ببوسمش! رضا رو هم زیاد تحویل نمی گیره! درسش رو ول کرد و به هیچ کاری علاقه ای نشان نداد. گاهگاهی با رضا به دیدن پدر و مادرم می رفت ، جرات نداشتم به خانه پدرم برم. می ترسیدم با دیدن من حالش بد بشه و جلوی رضا افشا گری کند. رضا هر چه در مورد رعنا با من صحبت می کرد، یک جوری جوابش را می دادم که مشکوک نشود. رعنا به شدت از همه مردان می ترسید. هرگز اجازه نمی دادرضا بهش دست بزنه و حتی برای عید تا تولدش او را ببوسد.هیچ دوستی نداشت وبه هیچ کاری علاقه نشان نمی داد. هر چه سعی می کردم باهاش حرف بزنم، روییش را با نفرت بر می گرداند و اگر خیلی اصرار میکردم با کینه می گفت: اصلاً دوستت ندارم، تو فقط رضا رو دوست داری و حالا مجبوری منو تحمل کنی. تو مخصوصاً منو تنها گذاشتی...

هرچه سعی می کردم براش توضیح بدم و قانعش کنم نمی شد. با گذشت سالها حالش بد تر می شد. حساسیت عجیبی به لباسهای دخترانه و زیبا و به خصوص یقه باز پیدا کرده بود و هرگز لباس نو نمی پوشید. چند دست لباس کهنه از لباسهای رضا برداشته بود و همان ها رو می پوشید. کم کم برایش خواستگارهایی پیدا میشد ولی من جرات نمی کردم حرفی بزنم، ته دلم می دانستم که باید با یک متخصص صحبت کنم، اما مثل کبکی که سرش را زیربرف کرده باشد ، با این خیال واهی خودم را گول می زدم که با گذشت زمان و سک ازدواج موفق رعنا بهبود پیدا می کند.اما وقتی سر خود قرار عقد کنان با یکی از خواستگارها رو گذاشتم، حالش بد شد و بساط جشن را وحشیانه بهم ریخت. کارهای عجیب و غریبش دیوانه ام می کرد.بی اختیار سرش فریاد می زدم ، اما بعد خودم را سرزنش می کردم. یکی دو سال پیش پدرم فوت کرد و من حتم دارم از غم رعنا دق کرد. از همه بدتر اینکه وصیت کرده بود من در مراسمش شرکت نکنم. مادرم هم هنوز مرا نبخشیده و چشم دیدنم را ندارد، پوران هم گاهی به ایران میاد و هر دفعه بدون آنکه بفهمد علت ناراحتی مادرم چیست ، سعی دارد مارا آشتی دهد. بیچاره نمی داند که من از خدایم است، اما این مامان سر سخت من است که کوتاه نمیاد.

وقتی رضا تصمیم گرفت با شما صحبت کنه می دانستم بی فایده است. رعنا مثل سنگ شده، تصمیم گرفتم بازهم این راز رو در سینه ام مدفون کنم. اما بعد از آن که دیدم رعنا با شما به خرید آمده ، آن روز چینی ها را پرت می کرد، دیدم که گوشه کنایه هایی می زنه، تصمیم گرفتم همه چیزو بگم. کور سوی امیدی به دلم تابیده که شاید رعنا بتونه مثل دخترای طبیعی زندگی کنه، اما به تمام مقدسات قسم تا به حال هم من هر کاری کردم که حالش خوب بشه... من دخترمو دوست دارم، به خدا خیلی دوستش دارم...

خانم مظفری به گریه افتاد و ساکت ماند. با شنیدن آنچه بر سر رعنا آمده بود، شوکه شده بودم. مات و مبهوت به خانم مظفری خیره ماندم. وای! خدای من! حتی لحظه ای این حدس را نزده بودم. وای که رعنا چقدر رنج کشیده بود. دهانم از سنگینی آنچه شنیده بودم خشک شده بود. نمی توانستم حرفی بزنم ، واقعاً نمی دانستم باید چه کنم.

خانم مظفری که متوجه حال خراب من شده بود با زاری گفت:

-حالا باید چه کار کنیم؟ رعنا خوب میشه؟

تکانی به خودم دادم. انگار بار سنگینی روی دوشم گذاشته بودند. آب دهانم را قورت دادم و گفتم:

-واقعاً نمی دونم چی بگم... من باید با یکی دو نفر از اساتیدم مشورت کنم.اما مطمئن باشید رعنا حالش خوب میشه...

برقی از شادمانی چشمان طلایی اش را روشن کرد. از ته دل آرزو کردم حرفم حقیقت پیدا کند.

به محض رسیدن به خانه به سراغ تلفن رفتم و شماره مرکز درمانی که دکتر سماوات بعد از ظهر ها در آن مشاوره داشت گرفتم. منشی مرکز با صدایی آرام جدی جواب داد:

-مرکز مشاوره شماره...بفرمایید.

با عجله گفتم: دکتر سماوات تشریف دارن؟

-بله، شما وقت داشتید؟

-خیر می خواستم باهاشون صحبت کنم.

صدایش مردد شد: شما؟

-من یکی از شاگرداشون هستم، بفرمایید کمالی پشت خطه...

-گوشی...

در مدتی که موزیک ملایمی پخش می شد مانتو ومقنعه ام را در آوردم و دستی میان موهایم کشیدم. مادر در اتاق را باز کرد و با دیدن گوشی تلفن در دستم آهسته گفت:

-چقدر امروز دیر کردی سایه، نگران شدم.

هنوز موسیقی ادامه داشت، گفتم: یکی از مشاوره ها طول کشید.

-ناهار خوردی؟

همان لحظه تلفن وصل شد و صدای جدی و متین دکتر در گوشی پیچید:

-بله؟

-سلام استاد ببخشید مزاحم شدم، کمالی هستم.

به محض شناختن صدایش رنگ مهربانی گرفت، برایش خلاصه ای از شرح حال رعنا رو گفتم و خواستم در اولین فرصت ببینمش ، چندلحظه ساکت ماند و گفت:

-فردا صبح دانشگاه هستم، اتفاقاً کاری هم ندارم، ساعت نُه بیا منتظرتم.

-خیلی ممنون استاد، حتما خدمت می رسم.

وقتی گوشی را گذاشتم احساس بهتری داشتم. می دانستم شخص مناسبی را انتخاب کردم، اگر کسی می توانست مشکل رعنا را حل کند دکتر سماوات بود، درحین ناهار خوردن ، مادرم برایم تعریف کرد که با مادر آوا حرف زده و قرار شده همراه بچه ها آخر هفته به خرید بروند. بعد با امیدواری نگاهم کرد: تو هم میای دیگه، نه؟

با ملایمت گفتم: نه مامان جون!

دلخور نگاهم کرد: اِ! یعنی چه؟ بالاخره آوا دوست صمیمی توست، شهاب هم که برادرته، تو نیای کی بیاد؟

چنگالم را روی میز گذاشتم: بحث این حرفها نیست، اولاً اونا احتیاج ندارن صد نفر دنبالشون بیان، ثانیاً خیلی گرفتارم و اصلاً فرصت خرید رفتن ندارم.

-انقدر خودتو درگیر کار نکن سایه. یه کمی هم به فکر خودت باش.روزای جوونی خیلی زود می گذره.

به رویش خندیدم : پیری هم عالمی داره.

از خستگی داشتم از پا در می اومدم، به حمام رفتم تا شاید با دوش آب گرم کمی راحت شوم. حرفهای خانم مظفری بدجوری آرامشم را به هم زده بود. یکی دو بار بی اختیار برای رعنای کوچک بغض کردم. حالا حرکات و حرفهایش برایم معنی پیدا کرده بود. زیر دوش اجازه دادم اشکهایم جاری شوند. با صدایی آهسته گفتم:

-چرا؟...خدایا چرا می ذاری چنین اتفاق هایی بیفته؟

به کاشی های بخار گرفته خیره شدم، انگار صورت دختری را می دیدم که از ترس فریاد می کشید و در کمد لباس پنهان می شد. کودکی که طرح هیکل کوچکش در مه و بخار شکل می گرفت. انگار در مه پنهان شده بود ، تا کسی نتواند پیدایش کند.

اشک ریختم و اجازه دادم بغض گلویم بشکند. شیر آب را بستم ، اما هنوز قطرات اشک و آب روی صورتم می رقصیدند. احساس خفگی می کردم. درخودم نیروی عجیبی حس می کردم. نیرویی که می توانست گلوی پدر رعنا و شکنجه گران ، هزاران کودکی که بی هیچ گناهی ، بی هیچ پناهی شکنجه می شدند، بگیرد. از حموم بیرون اومدم و در اتاق را قفل کردم تا کسی نتواند وارد شود. انقدر عصبی و خشمگین بودم که می دانستم که هر کی به طرفم بیاد مثل سگ هاری پاچه اش را خواهم گرفت.

تا صبح در جایم غلت زدم و از خشم به خودم پیچیدم. عاقبت صبح شد و با صدای برخورد فلز با فلز ، باز کردن شیر آب نوید آماده شدن چای را می داد.از جا برخاستم و از دیدن صورتم در آینه وحشت کردم. اثر بی خوابی دیشب به صورت لکه های کبود زیر چشمم و پف کردن پلکهایم نمایان شده بود.

در مقابل کنجکاوی شهاب و مادرم سر به زیر انداختم. حوصله حرف زدن نداشتم . وقتی شهاب مشغول خوردن صبحانه شد گفتم: شهاب امروز ماشینو برای من بذار.

لبخند شهاب صاف شد: چه کار داری؟

با بد خلقی گفتم: فکر نمی کنم به تو ارتباطی نداشته باشه، در هر حال اون ماشین یه روز هم به من می رسه و من امروز می خوامش.

شهاب که متوجه پس بودن هوا شده بودگفت: خیلی خوب چرا عصبانی میشی؟ بفرما!

بعد سوییچ را جلویم رو میز کوبید. به سرعت کلید ها را برداشتم واز جا برخاستم، رو به مادر گفتم: مامان من امروز ممکنه تا بعد از ظهر نیام، نگران نشید.

-میری کلینیک؟

-نه ، با یکی از استادام قرار دارم.

لحن مسخره شهاب را نشنیده گرفتم: شما خودتون استادید، با کی قرار دارید؟ خدا؟

با سرعت لباس پوشیدم و با آرایش بی خوابی و حال خرابم را پنهان کردم. ترافیک باعث شد که یک ساعت دیر به مقصد برسم.وقتی در راهروی طولانی دانشگاه راه میرفتم و صدای پاشنه های کفشم منعکس می شد ناخودآگاه به یاد روزایی افتادم که در این مکان درس خونده بودم.از پله ها بالا رفتم و پشت در اتاق دکتر سماوات ایستادم.چندضربه به در نواختم و دررا گشودم. استاد مشغول صحبت با پسر جوانی بود. سلام کردم وروی یک صندلی منتظر نشستم. در حال نگاه کردن به در و دیوار بودم که پسرک از جا بلند شد و رفت. خانم سماوات نگاه مهربانی به طرفم انداخت و گفت:

-چطوری سایه خانم؟ فکر کردم دیگه نمیای...

چیزی راجع به ترافیک و معذرت خواهی زیر لب زمزمه کردم، استاد خندید و دندانهای سفیدش را به نمایش گذاشت. خوب چی شده که فکرت اینقدر مشغوله؟

نفس عمیقی کشیدم و ازاول جریان آشنایی رضا با رضا و خانواده اش تا ملاقات دیروزم با خانم مظفری رو مو به مو برایش گفتم.

سرانجام وقتی همه چیز را برایش گفتم ساکت شدم ومنتظر ماندم. دکتر چند لحظه ای به کاغذهای روی میزش خیره ماند و بعد سرش را بالا گرفت. آهی کشید و گفت:

-خوب... با این که در طول مدت کاری ام بارها وبارها به چنین موارد مشابهی برخوردم ، هنوز از شنیدنش احساس تاسف میکنم.خودت چی فکر می کنی؟ توواحدهای درسیت در مورد چنین مسئله ای زیاد خوندی...باید چه کار کنی؟

سرم را تکان دادم. از بس حرف زده بودم دهانم خشک شده بود.گفتم:

-راستش من قبل از اینکه موضوع رو بفهمم یک رابظه عاطفی با رعنا پیدا کردم. حالا انقدر عصبی و ناراحتم که بعید می دونم بتونم بهش کمک کنم. در ضمن یه سوال داشتم، به نظر شما چرا اینطوری شد؟ تحلیل شما از این جریان چیه؟

دکتر عینکش را برداشت و گفت:

-سوء استفاده جنسی از محارم ، دلایل خیلی زیادی داره،اما در این مورد این طور که فهمیدم زن دائماً مرد رو تحقیر می کنه، از نظر جنسی طردش می کنه و این احساس به مرد القا میشه که کارایی جنسی کافی نداره. بقیه موارد زندگی شون هم دخیل بوده. مثلاً مرد در دوران کودکی در خانه ای بزرگ شده که زن سالاری بوده، یعنی مادرش مقتدر و مستبد بوده و پسر به این جریان عادت پیدا می کنه و به این نتیجه می رسه که عرضه و قدرت عرض اندام رو نداره، بعد هم با زنی ازدواج می کنه که چندین مرتبه طبقاتی از خودش بالاتره. وقتی زن این وضع رو بارها و بارها عنوان می کنه، مرد هم به این نتیجه می رسه که فوق العاده از زنش پست تره. پس آدم به درد بخوری نیست و از نظر جنسی نمی تونه زنشو راضی نگه داره و بی عرضه و دتسو پا چلفتی است. این آدم کم کم از جنس مخالف با سن بالا و بالغ ترس پیدا می کنه ، ترس از پذیرفته نشدن، ترس از طرد شدن، ترس از اینکه نتونه طرف مقابلش رو راضی نگه داره. بعد در چنین شرایطی دخترکوچکی در خونه اش پیدا می کنه که به ناز و نوازشهایش جواب میده ، می خنده، اونو می بوسه و دوست داره. پس مرد به این نتیجه می رسه که می تونه دخترشو راضی نگه داره، دختر هم که از بچگی با پدرش روابط صمیمانه و عاطفی داره، بدون آگاهی نخستین رفتارهای جنسی پدرشو با رغبت قبول می کنه، مثل بوسیدن ها، لمس کردن ها، که متوجه غیر عادی بودنش مکی شه، با بزرگ شدن جسمی دختر، مثلاً اوایل ده سالگی ، رابطه نزدیک جنسی شروع میشه. مرد که سر خورده و مطروده با خودش فکر می کنه که با دخترش این مشکلات رو نداره، اولاً دختر بچه است و زود راضی میشه، در ضمن اونو تحقیر نمی کنه و مقاومت نشون نمیده، بنابراین خودشو به زور به دخترش تحمیل می کنه و از عکس العمل دختر که احتمالاً جیغ و گریه و ترس است ، حتی لذت می بره. بعد که متوجه عمل زشتش میشه، از این که رازش بر ملا بشه حسابی می ترسه. بنابراین بچه رو تهدید می کنه که در صورت گفتن موضوع عزیزانشو می کشه، یا به نوعی بهشون آسیب می رسونه. در ضمن از دوستی با هم سن و سالانش جلو گیری می کنه، چون امکان افشای رازش می ره. در این مورد هم پدر رعنا اونو مدت زیادی مدرسه نمی بره و تهدیدش کرده که اگه حرفی بزنه با چاقو، مادر و برادرشو می کشه. در بعضی موارد که متجاوز به بچه کوچکی تجاوز می کنه از ترسش بچه رو می کشه. این مواردی که در روزنامه ها می خونیم از این نوعه، از ترس گیر افتادن و از شرم رو به رو شدن با عمل زشتشان بچه را از بین می برند. اما در مورد محارم کمتر قتل اتفاق می افته. اولاً بچه رو دوست دارن، ثانیاً بچه همیشه دم دست هست و می تونه با تهدید وادارش کنه که سکوت کنه و به سوء استفاده ادامه بده.

از شنیدن حرفهای دکتر احساس تهوع می کردم. وای از این آدم دو پا! با نفرت گفتم: دلم می خواهد چنین آدمهایی رو ریز ریز کنم، زجر کش کنم...

خانم دکتر با مهربانی لبخند زد: اشتباه نکن سایه، این آدمها هم به مریضی سایه هستن، پدر رعنا هم به شدت اختلال روانی داشته که این کارو کرده، باید دلت به حالش بسوزه. اون اصلاً نمی فهمیده داره چی کار می کنه، با توجه به روح و روان مریضش مجبور به این کار شده. اون خودش هم احتیاج به درمان داره...

با خشم فرو خورده گفتم : حالا که نیستش، همون اوایل رفته خارج؛ اما استاد رعنا سالم بوده و می تونسته مثل دخترای هم سن و سالش زندگی خوب و طبیعی داشته باشه، به خاطر پدر مریضش تعادل زندگیش به هم خورده، چرا باید برای یه آدم روانی که سلامت روانی یک انسان رو هم از بین می بره، دل سوزوند؟

استاد عینکش را در میان انگشتانش چرخاند و گفت: خوب نکته مهم همین جاست. همه باید به این نتیجه برسند که یه آدم مریض و ناسالم می تونه آدمهای سالم رو هم به طریقی بیمارکنه، هر کسی اگه این موضوع رو بدونه و قبل از اینکه سلامت بقیه رو به خطر بندازه، از متخصصین کمک بخواد این مشکلات سریالی به وجود نمیاد. حالا اگه رعنا ازدواج می کرد، باعث میشد شوهرش و بچه هاش هم از نظر روانی سلامتشون به خطر بیفته، باز خدارو شکر که مادرش موفق نشده.

در جایم کمی تکان خوردم، خانم دکتر متوجه ناراحتی ام شد. با لبخند شماره ای گرفت و گفت: دو تا چایی لطفاً.

آهسته گفتم: پس اگر مادر رعنازود تر مراجعه می کرد بهتر بود، نه؟

سرش را به علامت تایید تکان داد: حتماً همین طوره، مادر رعنا هم بی تقصیر نیست. اون با وجود فاصله طبقاتی و دانستن کاستی های مرد با او ازدواج می کند و پس از مدتی که آن شور و شوق از بین رفت، شروع می کند به تحقیر مرد و سرکوفت و طعنه ، به خاطر همان نقایصی که خودش از اول می دانسته ، این زن به جای این که دنبال راه چاره باشد ، تقصیر خودش را به گردن دیگران که همان شوهرش باشه می اندازه. نکته بعدی بی توجهی به تماسهای شهوت انگیز پدر نسبت به بچه است. هر مادری با کمی توجه متوجه فرق بین تماسهای عاطفی و صرفاً پدرانه و تماسهای شهوت انگیز عاشقانه نسبت به بچه اش می شود. این مادر انقدر سرگرم دعواهای خودش بوده که اگر هم متوجه شه ، اهمیتی نداده. مطمئناً رعنا بعد از اینکه مورد تجاوز پدر قرار می گیرد به این نتیجه می رسه که مادرش فقط پسرشو دوست داره و وجود او برایش مهم نیست. احساس بدی نسبت به خودش پیدا می کنه و به این نتیجه می رسه که این بلایی که سرش اومده هم به خاطر همینه. کم کم عزت نفسشو از دست میده و به جنس مخالف شدیداً ترس و وحشت داره. دچار اما و اگر میشه ، اگر من پسر بودم، اگه دختر خوبی بودم، اگه حرف مادرمو گوش میکردم، اگه بابامو دوست داشتم... این باعث میشه نگرشش به دنیا عوض بشه، نسبت به همه چی بدبین بشه، احساس حقارت پیدا می کنه و هر تلاشی رو برای خودش بی فایده می بینه، ازنظر درسی دچار افت شدیدی میشه، ازخودش انتظار داره بد باشه، بهش بد بگذره و نتیجه بد هم ببینه. به هر حال این حالتها در دراز مدت باعث افسردگی حاد میشه، این جور بچه ها در بزرگی هم نمیتونن ازدواج موفقی داشته باشند، ازرابطه جنسی شون اصلاً لذت نمی برن و حتی گاهی بعضی از این بچه ها وقتی بزرگ می شوند و رو به خود فروشی می آرن، والبته فقط برای اینکه به دنبال محبت و عشق می گردن ، یا به دنبال لذت که به هیچکدوم هم نمی رسن.

وقتی دکتر ساکت شد از فرصت استفاده کردم و پرسیدم:

-دکتر به نظرتون مادررعنا چرا حالا به فکر افتاده؟ چرا به من همه چیزو گفت؟

-من دقیقاً نمی تونم بگم تو ذهن اون چی می گذره، ولی اینو می دونم که در اکثر موارد مشابه مادرها سکوت می کنند. برای همین درصد خیلی خیلی پایینی از این موارد شناخته و درمان می شوند و بقیه پنهون می مونه، به هر حال در کشور ما حتی اگر این موارد تشخیص داده بشه، برای دفاع از حق کودک کاری انجام نمی دن، قوانین ما در این موارد هنوز خیلی سنتی و ابتدایی عمل می کنند.ب صدای در صحبت دکتر نیمه تمام ماند. بعد از این که آبدارچی چای را روی میز گذاشت و بیرون رفت، پرسیدم: حالا به نظرتون بهترین کار چیه؟ می ترسم بی تجربگی من کارو خراب کنه.

خانم سماوات با ظرافت جرعه ای چای نوشید و دوباره فنجان را روی میز گذاشت:

-بهترین و موثرترین درمان برای چنین کسی گروه درمانی است. فرد در گروهی که همچنین مورد مشابهی را تجربه کردند احساس امنیت می کنه، و تا حد زیادی احساس گناهشون کم میشه، و کم کم عزت نفس از دست داده رو به دست می آرن، تو این گروهها به این نتیجه می رسن که اتفاقی که براشون افتاده تقصیر خودشون نبوده و اونا گناهی نداشتن و کم کم می فهمن که هم آدمها بد نیستن و هستن کسانی که باهاشون همدردی می کنن.

نا امیدانه گفتم: ولی این اولین مورده که به من مراجعه کرده، من نمی تونم چنین گروهی ترتیب بدم. در ضمن هنوز نمی دونه من روانشناس هستم و یک مورد دیگه این که برادرش اصلاً از واقعیت خبر نداره وفکر می کنه حال بد خواهرش مربوط به جدایی پدر و مادرش است.

دکتر نگاهی به ساعتش انداخت و گفت:

-اولین کار اینه که به برادرش واقعیت رو بگی ، همه خانواده باید بهش کمک کنن تا زودتر نتیجه بگیریم ، در ثانی تو نباید بهش دروغ بگی ، باید بدونه که تو روانشناسی و از ماجرا خبر داری. مخصوصاً روی این موضوع تکیه کن که مادرش از تو کمک خواسته، چون دخترشو خیلی دوست داره و خیلی نگرانه، بعد کم کم آماده اش کن تا من ترتیب گروه درمانی رو بدم. من چندین مورد مشابه رعنا دارم، که دو سه جلسه ای است همه با هم کار می کنیم.

از جا بلند شد و نگاهی به اطراف انداخت، تلفن همراهش را از روی میز برداشت و داخل کیفش گذاشت و گفت: ببخشید سایه جون، ولی من الآن کلاس دارم. تو کارهایی که گفتم انجام بده و منو درجریان بذار. در ضمن به مادرش تاکید کن تا بهبود کامل رعنا براش خواستگار پیدا نکنه و اصراری برای ازدواج نداشته باشه.

به ساعت نگاه کردم ، باور نمی کردم که سه ساعت صحبت کرده باشم . از جا بلند شدم و گفتم: چشم، خیلی ممنون که بهم وقت دادید. من تو این هفته بهتون زنگ می زنم.

سری با مهربانی خم کرد و گفت: خواهش می کنم عزیزم، در ضمن انقدر حرص نخور و عصبانی نشو ، دنیا پر از دیوانه هایی است که به هیچکس رحم نمی کنند، حتی بچه هایشان!

صدای خنده و صحبت از پذیرایی می آمد، انگار موج صدا از دیوار و در چوبی اتاقم رد می شد، تا نتوانم فکر کنم. البته خودمم می دانستم که تمام این حرفها بهونه است، من واقعاً نمی دانستم باید چه کنم. چند روز از دیدارم با دکتر سماوات می گذشت ولی هنوز تصمیم نگرفته بودم چگونه حقایق را به رضا بگویم و ذهن رعنا رو برای دیدار با دکتر سماوات آماده کنم. این مسئله چنان فکرم را به خودمشغول کرده بود که در کلینیک هم به درستی نمی توانستم روی حرفهای مراجعینم تمرکز کنم، بارها شده بود که وقتی حرفشان تمام شده بود متوجه می شدم حتی یک کلمه هم از حرفهایشان نفهمیدم.

سرم را تکان دادم تا بلکه فکرهای حاشیه ای از آن بیرون بریزد. صدای باز شدن در از پراندم. سر آوا از لای در نمایان شد: سایه؟ خجالت نمی کشی؟ مثل اینکه وقتی فقط با هم دوست بودیم همدیگرو بیشترمی دیدم تا حالا که فامیل شدیم.

لبخندی زدم و گفتم: ببخش آوا جون، نمی دونم چرا انقدر ذهنم مشغوله...

آوا خندید: نکنه به من حسودی می کنی؟ هان؟ نترس عزیزم، تو هم به موقعش شوهر پیدا می کنی.

-مگه هم مثل تو هستن که فکر و ذکرشون ازدواج باشه ؟ من اصلاً به تو حسودی نمی کنم. تازهخیلی هم خوشحالم که جای تو نیستم، به اندازه کافی خودم فکر و خیال دارم.

آوا در را باز کرد و داخل شد:حالا انقدر واسه ما کلاس نذار! پاشو بیا ببین با عقیده ما موافقی یا نه؟

می دانستم تا از جا بلند نشم دست بردار نیست. بابی میلی بلند شدم:

-بریم، شما ها هم هر روز یه تصمیم تازه می گیرید، انگار نو برشو آوردید!

به اتفاق هم به پذیرایی رفتیم ، مادر آوا داشت با مادرم صحبت می کرد و شهاب روی مبلی نشسته بود و به گلدان روی میز خیره مانده بود. فریبا خانم با دیدن من گفت:

-تو کجارفتی سایه جون؟ بیا بشین یه نظر کارشناسی بده ببینیم!

آوا کنار شهاب نشست و گفت: ببین سایه، من میگم یه مهمونی ساده بگیریم به عنوان نامزدی ، یکی دو سال بعد وقتی شهاب پولاشو جمع کرد و تونست یه خونه کوچولو رهن که مراسم عقد و عروسی رو برگزار کنیم، هان؟

با خنده گفتم: ببخشید تصمیم قبلی تون چی بود؟ یادم رفته...

شهاب روی مبل جا به جا شد: من گفتم عقد و عروسی رو بگیریم ، بعد آوا منتظر باشه من پولامو جمع کنم.

مادرم با مهربانی گفت:ولی شهاب جون پیشنهاد آوا بهتره. وقتی هنوز زن و شوهر رسمی نشدین تو انگیزه بیشتری برای پول جمع کردن داری، بعدش هم درست نیست دختر مدت طولانی بعد از عقد و عروسی تو خونه خودشون بمونه.

فریبا خانم هم سری برای تایید تکان داد: خوب دیگه دو نظر موافق و یک نظر مخالف! آوا برنده شد.

شهاب فوری گفت: خوب تو هم می تونی نظر بدی، اون وقت دو به دو می شیم و قضیه به دور دوم کشیده میشه...

روی مبل جا به جا شدم: حالا کی گفته من موافق نظر تو هستم؟ می تونی مطمئن باشی که نتیجه سه بر یک میشه و تو حذف میشی.

آوا شادمانه دست زد: مرسی سایه!

وقتی همه مشغول صحبت و خنده شدندت دوباره از جا بلند شدم و بی آنکه کسی بفهمد به اتاقم پناه بردم. بی فکر گوشی را برداشتم و قبل از اینکه دوباره پشیمان شوم تند تند شماره رضا رو گرفتم ، قلبم تند تند می زد و دهانم خشک شده بود. آرزو می کردم صدای و بی روح زنی را بشنوم که می گوید دستگاه مشترک مورد نظر در دسترس نیست. اما در عوض صدای گرم و مهربان رضا را شنیدم: بله؟...

خودم را جمع و جور کردم و قبل از اینکه دستانم تلفن را قطع کن گفتم:

-سلام آقای هوشمند...

چند لحظه سکوت شد ، فکر کردم ارتباط قطع شده، نا امیدانه گفتم: الو...الو؟ صدای رضا رنگی از غم گرفت: شما هستید سایه خانم؟

-بله، حالتون خوبه؟ رعنا جون خوبه؟

-مرسی ، چه عجب یادی از ما کردین. می دونید چند بار بهتون زنگ زدم اماهر بار بهم گفتن شما نیستین ، چندبار اومدم دم کلینیک اما شما نبودید، یکی دو بار هم وقتی تماس گرفتم ريال مشغول مشاوره بودید و منشی تون قول داد بهتون میگه که من زنگ زدم.

با ملایمت گفتم: اما به من نگفت، ببخشید. ولی شما هم قرار بود بیایید کلینیک تا راجع به اون دفتر خاطراتتون با هم صحبت کنیم، یادتونه؟

-فکر کردم دلتون نمی خواد منو ببینید ، چون هر بار قصد داشتم باهاتون تماس بگیرم حس می کردم از من فرار می کنید، گفتم دیگه مزاحم نشم.

-این چه حرفیه؟ راستش این اواخر سرم خیلی شلوغ بوده، اما منتظرتون بودم.ولی خوب...

چندد لحظه سکوت شد. رضا پرسید: شهاب چطوره؟ انگار به سلامتی قصد ازدواج دارهف اون بی معرفت هم سری به من نمی زنه، تو شرکت هم دایم گرفتاره. انگار خواهر و برادر روزهای سختی رو می گذرونن.

در دل گفتم: تو چی می دونی که سختی روزای من مربوط به خواهر توست؟

اما حرفی نزدمش، در عوض گفتم:تا این موبایل خط میده و صدای منو می شنوید، میخواستم ازتون خواهش کنم اگه وقت دارید همدیگرو ببینیم ، من کار مهمی باهاتون دارم.

صدایش ناباورانه و پر از شادی شد: جدی؟خوب هر وقت بگید من در خدمتم...

فکری کردم وگفتم: من الآن بیکارم. فردا هم تو کلینیک اصلاً وقت خالی ندارم. اگه کاری ندارین یه جا قرار می ذاریم تا با هم حرف بزنیم.

-باشه، پس شما بیایید جلو در خونتون، من میام دنبالتون، بعد تصمیم می گیریم کجا بریم.

با دقت و کمی وسواس لباس پوشیدم. انگار دلم می خواست این دیدار را هر چه ممکن است بیشتر به تعویق بیندازم. در آینه به دختری که نگاهم می کرد گفتم: حالا چی می خوای بهش بگی؟ اصلاً چطوری می خوای بگی؟

کمی عطر زدم و به پذیرایی رفتم: شهاب با دیدنم متعجب شد: کجا ایشاا...؟ تشریف داشتید؟

لبخندی زدم و گفتم : من با یه نفر قرار دارم...

ناگهان آوا دست زد و با شادی گفت: مبارکه...مبارکه.

از هیجان خنده ام گرفت و گفتم: قرار کاری! نه اون که تو فکر می کنی.

بعد رو به مادرم کردم وگفتم: نگران نباشید زود بر می گردم.

وقتی از همه خداحافطی می کردم ، مادرم تا دم در اومد و نگران پرسید: آخه سایه انقدر از خودت کار نکش، الآن چند روزه یه جوری شدی، انگار ناراحتی، نگرانی... چی شده؟

شانه هایش را گرفتم: شما نگران نباش. یک مورد بد داشتم. فکرم خیلی مشغول اونه، اما توهمین چند روزه درست میشه. الآن هم با یکی از اعضای خانواده همون آدم قرار دارم تا باهاش صحبت کنم. قراره دکتر سماوات قضیه رو حل کنه، بعدش من دیگه راحت میشم.

مادر با مهربانی صورتم را بوسید: موفق باشی، خیلی خودتو خسته نکن مادر، زود بیا.

بعد از خداحافظی با مادر در را باز کردم، رضا روبروی در خانه منتظر ایستاده بود. با دیدن من سری تکان داد. در را بستم و به سوی ماشین رفتم. وقتی سوار شدم نگاهی پر تحسین به من انداخت و گفت:از دفعه پیش که دیدمتون انگار لاغر تر شدین.

نگاهی به صورت جذاب و مردانه اش که از جوانی می درخشید انداختم، موهایش کمی بلند تر شده بود، پیراهن آستین کوتاهی به رنگ سورمه ای و طبق معمول شلوار جین پوشیده بود. با لبخند گفتم: اما انگار به شما خیلی خوش گذشته، نسبت به دفعه پیش چاق شدین.

رضا با آرامش رانندگی می کرد. ناگهان به حالت آرام و خونسردش غبطه خوردم. خودم را به یاد آوردم که پشت ماشین چقدر عصبانی و ناراحت وول می خوردم. صدای رضا نرم و آهنگین بود: خوب حالا کجا بریم؟

می دانستم که با شنیدن اخبار بد درباره رعنا ممکن است هر عکس العملی نشان دهد. به یک جای خلوت احتیاج داشتم. از این رو گفتم: یک جای خلوت و ساکت...

برقی در نگاه رضا درخشید، می دانستم که با خودش فکر می کند می خواهم با او حرفهای عاشقانه بزنم، با خنده گفت:

-خوب ، کجا این مشخصات رو داره؟

شانه ای بالا انداختم و گفتم: نمی دونم...

نواری در ضبط ماشین گذاشت و گفت: بسپار به من...

در طول راه هر دو ساکت بودیم. صدای ملایم و دلنشین موسیقی باعث آرامشم می شد. گذاشتم رضا هم با فکرهای خوش و غلط خوش باشه. به زودی متوجه اشتباهش می شد.

عاقبت ماشین ایستاد. به اطرافم نگاهم کردم، پارک خلوت و کوچکی بود در نقطه ای دور افتاده در شهر، که درست نمی دانستم کجاست. فقط می دانستم شمال شهر است.هوا خنک بود و بوی بهار در هوا موج می زد. پیر مرد کوچک اندام با عینک ذره بینی، وهزاران چین در پشت گردنش که روی باغچه های پر ازبنفشه و مینا پا کوتاه خم شده بود ، تنها کسی بود که انگار در پارک وجود داشت. روی نیمکت سبز و کهنه نشستیم و رضا منتظر نگاه مشتاقش را به چشمانم دوخت. دوباره نگرانی مثل موج سراسر بدنم را فرا گرفت. چگونه باید می گفتم؟ زیر لب چند صلوات فرستادم و نفس عمیقی کشیدم.با صدای خش دار از هیجان شروع کردم: راستش من الآن چند وقته می خواستم در مورد رعنا باهاتون صحبت کنم.یادتونه؟ شما اولین بار برای مشکل رعنا پیش من اومدید...حالا بعد از این همه مدت فهمیدم که مشکل رعنا چیه! و می خواستم شما رو هم در جریان بذارم و ازتون کمک بخوام.

چشمان رضا پر از نگرانی شد. خوب بفرمایید، رعنا چش شده؟ من باید چی کار کنم؟

از جایم بلند شدم و مقابلش ایستادم . پاهایم می لرزید و سرم از شدت نگرانی درد گرفته بود. اما نباید می گذاشتم رضا متوجه حال خرابم می شد.

-ببین رضا تو باید قول بدی که منطقی باشی و احساساتی نشی، چیزهایی که می خوام بگم مربوط به خیلی وقت پیشه ، الآن فقط باید حس همدردی با رعنا داشته باشی. باید بخشنده باشی، می خوام قول بدی که بعداز تموم شدن حرفام عاقلانه فکر کنی و هیچ حرکت احمقانه ای نداشته باشی ، مخصوصاً در رفتارت تغییری تو خونه نَدی و خیلی عادی برخورد کنی، انگار نه انگار که من حرفی زدم و تو چیزی می دانی، من فقط برای این می خوام همه چیز رو بهت بگم که در جریان باشی و سعی کنی به رعنا و مادرت کمک کنی، کمک آگاهانه! و در ضمن فکر می کنم این حق توست که با خبر باشی...

رضا بی صبرانه حرفم را قطع کرد: سایه دارم دیوونه میشم ، چی شده؟ چرا انقدر حاشیه می بافی؟ زودتر بگو و خلاصم کن...

-باید قول بدی که هیچ حرکت عجولانه و احمقانه ای نکنی، خوب؟

سرش را چند بار تکان داد: باشه، قول میدم. به جون مادرم قسم می خورم، راضی شدی؟

دوباره کنارش نشستم. همه نیرویم را جمع کردم و شمرده و آهسته شروع به تعریف آنچه می دانستم کردم. با پیش رفتن داستان رنگ نا آشنایی در نگاه رضا جای نگرانی و کنجکاوی رو می گرفت. رنگی که تا به حال در چشمان کشیده و خوش رنگش ندیده بودم. با گفتن هر کلمه حس می کردم طلایی چشمانش تبدیل به سیاهی نفرت و تلخی اندوه می شود. کم کم از دیدن آن نگاه می ترسیدم ، اما برای ساکت شدن خیلی دیر بود. نفس بریده و نگران همه چیز را شرح دادم. وقتی به موضوع اصلی رسیدم بی اختیار دستم را دراز کردم و روی دستهای در هم گره شده و سرد رضا گذاشتم. فشار اندکی به پشت دستان مردانه اش دادم و آخرین قسمت ماجرا را گفتم. رنگ صورت رضا مثل گچ سفید شده و لبهایش کبود بود. دستهایش زیر دستانم هیچ عکس العملی نشان نمی داد و همانطور سرد و یخ زده بی حرکت مانده بود، اما چشمانش ، نگاهش مرا یاد مواد مذاب سرازیر از آتشفشان می انداخت. چند لحظه هر دو ساکت ماندیم ، اما می دیدم که لبها و چانه اش می لرزد و من کم کم داشتم از این سکوت طولانی می ترسیدم. ناگهان رضا از جایش برخاست و بی هیچ حرکتی سمت ماشینش رفت. مات و مبهوت روی نیمکت سرد و سنگی پارک نظاره گرش بودم که سوار شده و با سرعت صدای جیغ و کشیده شدن لاستیکها رو در آورد و رفت. بهت زده و ناراحت سر جایم خشکم زد. انگار نه انگار من هم همراهش بودم. پیرمرد عینکی نگاهی غمگین به طرفم انداخت و سری از روی تاسف تکان داد. حالا از این جهنم دره پرت چطور باید به خانه می رفتم؟...

عاقبت وقتی به خانه رسیدم هوا کاملاً تاریک شده بود و همه برایم نگران بودند. وقتی مطمئن شدند که سالم و سلامت هستم و اتفاقی برایم نیفتاده به حال خودم رهایم کردند. میلی به خوردن شام نداشتم. تا حد زیادی عصبانیتم فرو کش کرده بود و نگران حال رضا بودم. می دانستم که از شدت ناراحتی مرادر آن پارک دور افتاده رها کرده بود و هیچ خصومت و عمدی در کار نبوده. آن شب چند بار تصمیم گرفتم به خانه شان زنگ بزنم و از حالش با خبر شم ، اما باز پشیمان شدم. باید به او زمان می دادم تا با خودش کنار بیاد.یکی دو بار هم شماره همراهش رو گرفتم ، اما خاموش بود.

صبح وقتی به مرکز مشاوره رفتم با نا امیدی سعی می کردم دلشوره شدیدم را کنترل کنم. آنروزصبح به همه حواسم احتیاج داشتم. از آن روزهای شلوغ و پر رفت و آمد بود که حسابی خسته ام میکرد. ازپله ها که بالا می رفتم دکتر شمیرانی را دیدم که به طرفم میاد. سلام کردم و منتظر ماندم. به کندی پیش آمد و گفت:

-خانم کمالی آخرین وقتی که دادین کیه؟

کمی فکر کردم و گفتم: فکر کنم تا آخر وقت مشغولم.

لبخندی زد و با مهربانی گفت: خوشحالم که تو این مدت کوتاه تونستین موفق عمل کنید. راستش باهاتون یه کار کوچک داشتم...

-خوب من بعد از پایان کارم منتظرتون می مونم. هر امری دارید در خدمتم.

وقتی از پله ها بالا میرفتم فکری به فکرهایم اضافه شده بود. دکتر شمیرانی چه کارم داشت؟ بعد از تمام شدن ساعت کارم گردن و شانه هایم از درد بی حس شده بود. از سعی زیاد برای تمرکز روی حرفهای مراجعینم احساس می کردم ابری از درد سرم را پوشانده. قرار با دکتر را فراموش کرده بودم و داشتم وسایلم را جمع می کردم که خودش آمد. در اتاق باز بود و دکتر بی مقدمه داخل شد و روی صندلی نشست. با لبخند دردناکی گفتم: دکتر اگه خودتون تشریف نمی آوردید رفته بودم، اصلاً یادم رفته بود.

با مهربانی گفت: می دونم ، امروز خیلی خسته شدی، اما من زیاد وقتت رو نمی گیرم. موضوعیه که چند روزه فکرمو مشغول کرده، در نهایت تصمیم گرفتم خودتو در جریان بذارم. با خستگی در جایم جا به جا شدم: چی شده دکتر؟

ابروهایش از بالای قاب عینک مشکی اش بالا انداخت:

-خودمم نمی دونم، البته شاید تو بدونی...

بی صبرانه منتظر بودم تا زودتر بره سر اصل مطلب. برای رسیدن به خانه و لحظه ای خواب بی تاب بودم.اما دکتر حرفش را در دهانش مزه مزه می کرد و داشت دیوانه ام می کرد. عاقبت گفت:

-راستش چند روز پیش پسر دکتر محتشم اومده بود این جا...خیلی حرف زد و از این طرف و آن طرف تعریف کرد و آخر سر ازم خواست عذر تو رو بخوام.خیلی هم جدی بود . من هم خیلی اصرار کردم که قضیه اصلی رو بدونم ، اما حرفی نزد. فقط خواهش کرد که کاری کنم که تو از اینجا بری. البته من بهش گفتم که برای سر کار گذاشتن یک نفر به پارتی احتیاج هست، اما برای برداشتن طرف از سر کار پارتی فایده ای نداره، بهش گفتم تو یکی از بهترین مشاورین فعال و با استعداد هستی که به طور ساعتی با یکی دو جای دیگر هم همکاری می کنی... خلاصه اش می کنم، محترمانه بهش گفتم نمی تونم، واونم با دلخوری رفت. می خواستم بهت اصلاً نگم یک وقت فکر نکنی می خوام سرت منت بذارم ها!نه! ولی پیش خودم فکر کردم و دیدم اگه آدمی با اون سن وسال و تحصیلات به خودش جرات داده بیاد اینجا رک و پوست کنده بگه تو رو از کار بی کار کنم ، این آدم طبیعی نیست. شاید حالا از اینجا و من نتیجه نگرفته ، جور دیگه ای بخواد انتقام بگیره، و من نمی خوام برات اتفاقی بیفته که بعداً به خاطرش خودمو سرزنش کنم ! من نمی دونم دلیل این کینه کیارش نسبت به تو چیه؟ ولی از این مطمئنم که هر چی هست اونقدر قوی بوده که دست به همچین کاری زده وچنین تقاضای احمقانه ای ازمن داشته باشه، خواستم بهت هشدار بدم که مواظب خودت و دور و برت باشی.

با تعجب به دکتر خیره ماندم. واقعاً کیارش این کار را کرده؟ می دانستم دکتر اهل دروغ و شوخی نیست، پس حتماً کیارش آمده و چنین چیزی از او خواسته، اما برای چی؟ بیادروزی افتادم که عصبانی به دیدنم آمد و از این که مرا با رضا دیده بود احساس شکست می کرد و فکر می کرد در مقابل توطئه قرار گرفته. آن روز توپش پر بود و با کلی تهدید و غر غر اتاقم را ترک کرد، شاید تقاضای اخراج من هم به این دلیل بوده ، گیج و متعجب گفتم:

-خیلی ممنون از لطفتون، من شرمنده ام که انقدر باعث زحمت شما میشم، ولی چَشم، از این به بعد بیشتر مراقب میشم، حق با شماست. در ضمن برای رفع هر گونه سوء تفاهمی خدمتتون عرض کنم که دلیل این کینه جویی و بد خواهی جواب رد من در مقابل خواستگاری کیارش است نه چیز دیگه!

وقتی دکتر رفت، کلید را به خانم احمدی دادم و به طرف پله ها سرازیر شدم. ذهنم دیگر برای موضوع جدید جا نداشت، همان قبلی ها برای درگیری اش کافی بود. بعد از ظهر وقتی مادم که برای خرید با مادر آوا بیرون رفته بود برگشت، به محض دیدنم گفت:

-سایه جون یه خانمی از صبح زنگ زده ، انگار کار مهمی باهات داشته.

تازه از خواب بیدارشده بودم و کاملاً سر حال بودم. پرسیدم: اسمشو نگفت؟

مادرم بسته های خریدش را روی مبل رها کرد و گفت : چرا خانم مظفر...

از جاپریدم: مظفری! خوب چرا به کلینیک زنگ نزده؟

مادرم ازتوی آشپزخانه جواب داد: چرا می گفت زنگ زده، ولی هر دفعه کسی تو اتاق بوده و وصل نکردن.

همانطور که به طرف تلفن می رفتم زیر لب غریدم:این خانم احمدی هم عجب حواس پرتی داره ها! هر کی زنگ می زنه یادش میره بهم بگه...

شماره ها رو گرفتم و منتظر ماندم.با اولین زنگ خانم مظفری گوشی روبرداشت.صدایش پر از نگرانی و انتظار بود. با شنیدن صدای من امیدوار پرسید: سایه جون تو از رضا خبر نداری؟

روی صندلی نشستم: نه چطور مگه؟

-هیچی از دیروز خونه نیومده، خیلی نگرانشم، سابقه نداشت شب جایی بمونه، از اون بد تر این که هرگز منو بی خبر نمی ذاشت. اگه یه کم می خواست دیر بیاد حتماً منو خبر می کرد. هر چی به موبایلش زنگ می زنم خاموشه، نمی دونم چه خاکی بر سرم بریزم...

دیروز وقتی می رفت بیرون می گفت می خواد با تو حرف بزنه، ولی بعد دیگه نیامد. گفتم شاید تو خبر داشته باشی.

آهسته گفتم: بله، من دیروز دیدمش ، باهاش صحبت کردم و قضیه رو بهش گفتم: خیلی ناراحت شد اما حرفی نزدو رفت.

صدای خانم مظفری مثل شیون کشیده شد: چی؟ بهش گفتی؟ آخه چرا این کارو کردی؟ می دونی چی به روز بچه ام آوردی؟ احتمالاً خودشو سربه نیست کرده، نکنه بلایی سر خودش آورده باشه!

دلجویانه گفتم: نترسید هیچ اتفاقی نمی افته. رضاپسر بزرگ و عاقلیه. فقط از شنیدن این حرفها ناراحت شد که خوب طبیعیه! مطمئن باشید نه جایی رفته، نه بلایی سر خودش آورده، حتماً رفته خونه دوستی، جایی...

بغض خانم مظفری شکست: نه بابا، کجا رو داره بره...تو از کجا انقدر مطمئنی که سالم و سلامته؟ به خدا من دیگه طاقت ندارم...اون از چند وقت پیش که در به در دنبال رعنا تو هر بیمارستان وسرد خونه ای گشتم، این هم از الآن که رضا گم و گور شده...آخه چرا بهش گفتی؟

قاطع و جدی جواب دادم: من با یکی از اساتید معروف و با نجربه این رشته مشورت کردم و مورد رعنا رو دقیقاً شرح دادم ، اون پیشنهاد داد مه به رضا بگم و رعنارو در جریان بذارم که کی هستم و چی کاره هستم. بهم پیشنهاد داد که برای بهبود حال رعنا اونو به گروه درمانی که خودشون تشکیل دادن ببرم. چون من چنین گروهی نداشتم و در ضمن در مقابل ایشون خیلی بی تجربه حساب میشم ، قبول کردم که رعنا و درمانشو به ایشون بسپرم. البته اینم باید اضافه کنم که دکتر سماوات واقعاً لطف کرد. چون وقتش تا سال آینده پُره...

جمله آخر را برای این اضافه کردم که تحت تاثیر قرار بگیره، با توجه به شناختی که ازش داشتم، می دانستم این حرفم موثر است و واقعاً هم بود. چون با لحن ملایمی گفت:

-جدی؟ ایشون اعتقاد داشت که رعنا بره تو گروه درمانی؟ یعنی من و رضا و رعنا با هم در یک جلسه حضور داشته باشیم؟

-نه نه ، معنی گروه درمانی این نیست. معنی اش اینه که یک عده آدمهای که موردی مثل رعنا دارن برای درمان در یک گروه قرار می گیرن و با صحبت و همدردی با هم به این نتیجه می رسن که تنها نیستن و آمهای دیگه ای هم هستن که مثل خودشون مورد ظلم و ستم قرار گرفتن، بعد کم کم اون احساس گناه و تقصیر ازشون جدا میشه...

البته مطمئناً با شما و رضا هم صحبت می کنند. اما معنای گروه درمانی همونه که گفتم.

می تونستم از پشت تلفن لبخند پهن بزرگش را ببینم، با آسودگی گفت:

-اگه رعنا قبول کنه وبیاد.

فوری گفتم:شما اصلاً چیزی بهش نگید، من خودم باهاش صحبت می کنم.

خندید: همونطوری که با رضا صحبت کردی؟

-مطمئن باشید رضا سالم وسرِ حاله، اون به فرصتی برای کنار اومدن با خودش و اونچه شنیده بود نیازداره...

نگرانی دوباره در صدای خانم مظفری خزید: نکنه اون هم تقصیرارو به گردن من بندازه؟ نکنه این یکی هم با من سر لج بیفته؟

بهش اطمینان دادم: نه فکر نمیکنم، من باهاش صحبت کردم بدون اینکه روی موضوع خاصی تکیه کنم به طور خلاصه و ساده جریانو گفتم. در ضمن شما هم علم غیب نداشتید و خودتون رو به خاطر گذشته سرزنش نکنید. هر آدمی جایز الخطاست.

این بار صدایش پر از قدردانی شد: من به اندازه یک عمر تنبیه شدم، تاوان دادم، دیگه به سرزنش بیشتر احتیاج ندارم. فقط آرزو می کنم رعنا حالش خوب بشه و مثل همه دخترای هم سن و سالش زندگی طبیعی داشته باشه...

به یاد سفارش دکتر سماوات افتادم و گفتم: در ضمن خانم دکتر اکیداً سفارش کردن تو این مدت اصلاً برای رعنا خواستگار پیدا نکنید و حرف ازدواج را پیش نکشید و اشاره ای و کنایه ای هم بهش نزنید، این خیلی مهمه ها!

به سرعت قبول کرد: باشه، باشه...

دوباره بهش اطمینان دادم: مطمئن باشید همه چیز درست میشه.

اما وقتی گوشی را گذاشتم خودم خیلی اطمینان نداشتم که همه چیز به خیر بگذرد. دلم برای رضا شور می زد. حالت نگاهش، لرزش دستها ولبهایش ، همه و همه را به یاد آوردم و بغض گلویم را گرفت، یعنی کجا بود؟ مبادا با آن حالت عصبی تصادف کرده باشه، و الان در گوشه بیمارستان ، ناشناس و مجروح افتاده باشه؟ شاید از شدت عصبانیت و شوکه شدن دچار فروپاشی عصبی شده ! وای بی اختیار شماره تلفن همراهش را گرفتم، این بار حاضر بودم برای شنیدن صدای رضا جان بدم، اما در عوض باز هم صدای سرد و یخی زنی را شنیدم:

-دستگاه مشترک مورد نظر خاموش می باشد!

رضا رفته بود.

دقیقاً 3 روز بعد سرو کله رضا پیدا شد. با گرمتر شدن هوا اکثر اوقات خودم به سر کار می رفتم و منتظر شهاب خواب آلود نمی شدم. آن روز هم طبق معمول حاضر و آماده پا به کوچه گذاشتم. وقتی سر کوچه رسیدم و خواستم از خیابان رد شوم، ماشینی جلوی پایم ترمز کرد و بوق زد. می خواستم بی توجه به آن ماشین به راهم ادامه دهم که صدایی آشنا اسمم را صدا زد: سایه...

برگشتم و رضا رو دیدم که سرش را از پنجره ماشین بیرون آورده است. ریش چند روزه ای صورتش را تکیده و لاغر نشان می داد، دو حلقه کبود زیر چشمانش ، راز شب بیداری اش را فاش می کرد. اما نگاه چشمانش مثل همیشه بود. با این که کمی غمگین بود، اما حالت طبیعی داشت. از آن خشم و نفرت مرگبار خبری نبود. با شادی به طرفش دویدم: تو کجا بودی؟ می دونی مامانت چه حالی داره؟ چرا یه زنگ نزدی خبر بدی؟ دستش را دراز کرد و در ماشین را باز کرد. بی حرف سوار شدم. به محض بستن در رضا حرکت کرد. به سوال هایم ادامه دادم: کجا بودی؟ چرا موبایلتو خاموش کرده بودی؟ از نگرانی مُردم...

سرش را برگرداند و لبخند غمگینی به رویم زد؟ باور کنم؟

با حرارت گفتم: خوب معلومه که دارم راست میگم. ازنگرانی بیچاره شدم. می دونی چقدر به خودم فحش دادم که اون حرفهارو بهت زدم، همش خودمو سرزنش کردم که چرا انقدر نسنحیده و بی مقدمه عمل کردم.

رضا حرفی نزد. دوباره گفتم: به مامانت زنگ بزن، بیچاره این سه روزه پدرش در اومده...

وباز جوابی نداد. احساس کردم اصلاً حوصله این حرفها رو نداره. حدس زدم می خواد راجع به رعنا و آنچه برایش اتفاق افتاده حرف بزند، ولی در عوض رضا در کوچه خلوتی پارک کرد و همانطور که نگاهش متوجه روبرویش بود با صدایی گرفته گفت:

-سایه ازت معذرت میخوام...

با تعجب به نیمرخ جذابش نگاه کردم. او هم به طرفم برگشت: من نباید اون روز تو رو تنها می ذاشتم، اون هم تواون پارک دور افتاده، ولی می خوام بدونی عمدی نبوده، اون موقع اصلاً در حال عادی نبودم.

به نرمی گفتم: می دونم، اصلاً ناراحت نشدم. فقط به خاطر خودت نگران بودم.

رضا شانه ای بالا انداخت : من خیلی حالم بد بود. رفته خونه خانم، کلید ویلا رو گرفتم و زدم و رفتم محمود آباد، احتیاج به آرامش داشتم و همیشه از بچگی دیدن دریا و شنیدن صدایش آرامش عجیبی به من میداد.این بارهم همینطور شد. خیلی فکر کردم، اولش خیلی عصبانی بودم. به سرم زده بود هر جوری شده ردشو بگیرم، مطمئن بودم پدرو مادرش هنوز تو اون روستا زندگی می کنن، روستایی که آقا توش ملک و املاک داره رو می شناسم، حتماً اونا از پسرشون با خبر هستند. پیش خودم فکر کردم هر جای دنیا رفته باشه ، با پول زیاد هم شده ویزا می گیرم و می رم و پیداش میکنم و با همین دستهام خفه اش می کنم. اما بعد از یک روز کنار دریا موندن، به این نتیجه رسیدم که حتی اگر بتونم بکشمش، دردی از رعنا دوا نمی شه، اتفاقی که افتاده دیگه نمیشه جبرانش کرد، تازه دستم به خون هم آلوده میشه. ولی واقعاً دلم می خواد بدونم چی میشه که یک آدم انقدر خوک صفت می شه که حتی به بچه خودش هم رحم نمی کنه؟

آهی کشیدم و جریان ملاقاتم با دکتر سماوات را تا ریز ترین جزئیات برایش تعریف کردم. توضیحات خانم دکتر مطمئناً پاسخی به تمام سوالات رضا بود.

رضا با دقت نگاهم می کرد و شش دانگ حواسش را جمع کرده بود. وقتی حرفهایم تمام شد ، ناگهان در جایش خم شد و نزدیک من آمد. بوی مبهم ادکلنش دماغم را نوازش می داد. انقدر از حرکتش جا خورده بودم که تا چند لحظه نتوانستم هیچ عکس العملی از خودم نشان دهم. حالت و نگاهش گرم و مردانه بود و برایم جای تعجب داشت که انقدر در کنارش احساس آرامش می کردم. اما ناگهان به خود آمدم و با دستهایم او را از خودم جدا کردم. چنان نگاه عاشقانه ای در چشمانش موج می زد که جرات نکردم تندی کنم. آهسته گفتم: چی کار می کنی؟

گوشها و گونه هایش طبق معمول قرمز شد و با لکنت گفت:

-من خیلی دوستت دارم سایه، تو خیلی مهربون و با گذشتی، باور کن من با پدرم فرق دارم. می خوام اینو بدونی... می دونم که تو با توجه به رشته تحصیلی و کارت با خودت فکر میکنی که مبادا خوی وحشی گری در ما ارثی باشه، اما باور کن اینطور نیست...