-سلام ، من زنگ نمی زنم ، تو چرا زنگ نمی زنی؟

خیجان و اضطراب نهفته در صدایش خبر از این می داد که می خواهد چیزی به من بگوید ، اما نمی داند چطور سر صحبت رو باز کنه . برای اینکه کمکش کنم گفتم :

-معلومه میخوای یک چیزی بهم بگی ، بگو زود باش که دیگه طاقت ندارم.

-آخر هفته خواستگار دارم.

جیغی از شادی کشیدم: راست میگی؟ مبارکه ! حالا کی هست؟

غمی در صدایش نهفته بود که از پشت گوشی تلفن هم قابل فهم بود.

-چه مبارکی، دلت خوشه ها، از بلا تکلیفی دلمو به دریا زدم وگرنه مورد دلخواهم نیست.

-کی هست؟

-یکی از فامیلهای دور مادرم ، چند بار تا حالا آمده ، جواب منفی دادم. ولی دیگه تصمیم گرفتم این بار جواب مثبت بدم. اگه تا حالا قرار بود خبری بشه ، میشد. من هم دیگه دارم پیر میشم ، میترسم سال دیگه این یکی هم نباشه.

با ملایمت گفتم : آوا صحبت یک عمر زندگیه ، چطور می تونی انقدر بچگانه تصمیم بگیری؟

بغض آلود جواب داد : چه کنم؟ دیگه خسته شدم ، گذشته از اون برای مانی خواستگارای خوب میاد . می دونم من اگه ازدواج کرده بودم ، نسبت به یکی دو تا از خواستگاراش بی تمایل نیست ولی اون طفلک هم خودش رو پابندمن کرده...

آن شب خیلی با آوا صحبت کردم. سعی کردم با دلیل و برهان از آن تصمیم بچگانه منصرفش کنم ، اما آن شب مرغ آوا یک پا داشت. وقتی گوشی رو گذاشتم دهنم کف کرده بود. شهاب که انگار کشیک می کشید وارد اتاق شد و با لحنی شوخ گفت:

-خسته نباشید ، تلفن سوخت.

ولی وقتی قیافه غمگین مرا دید ، لبخندش نا پدید شد. آمد و روی تنها صندلی اتاقم نشست.

-دوباره چی شده؟ حتما باز آوا تصادف کرده و ضربه مغزی شده؟

می دانستم از آن دفعه ای که با مادرم سر کارش گذاشته بودیم ، دل پری دارد ، گفتم :

-خدا نکنه، قراره براش خواستگار بیاد ، آواهم بدون اینکه علاقه ای به طرف داشته باشه ، میخواد بله رو بگه و به قول خودش از بلاتکلیفی در بیاد.

شهاب با ناراحتی آشکاری نگاهم کرد . دستانش را در هم می پیچاند و با پایش روی زمین ضرب گرفته بود. کلافه پرسید : حالا کی قراره بیان؟

-آخر هفته.

منتظر نگاهش کردم. انگار معذب بود ، آرام و قرار نداشتو از چشمهایش می فهمیدم که برای چند لحظه هم در یک نقطه ثابت نمی ماند.

-می خواستم خواهش کنم اول این دفتر ها رو بخونید ، بعد راجع بهش باهم حرف می زنیم.

بعد سه دفتر قطور باجلدهای تیره روی میزم گذاشت. یکی از دفترها را برداشتم. به تاریخ اولین دفتر نگاه کردم ، مربوط به ده سال پیش بود. برایم جالب بود که زودتر به محتوایش پی ببرم. دفترها رو درون کیفم گذاشتم و نگاه کوتاهی به رضا که هنوز روی صندلی جا به جا میشد انداختم:حالا اصلاً نمی خواهید حرفی بزنید؟

دلتنگ گفت: از آن شب که با شما صحبت کردم تا دیشب ، این خاطرات رو خوندم. به نظرم خوندن اینها خیلی بهتره ، همه چی دقیق توش نوشته شده، در صورتی که حرفهایی که می خواستم بهتون بزنم خیلی کم اهمیت تر از این مطالب است.

صورت جوان و شادابش که همیشه خوشحال و پر انرژی بود به طور چشمگیری ناراحت و افسرده نشان می داد. موهایش کمی بلندتر از دفعه پیش شده و جعد اندکش نمایان بود. یک کاپشن مشکی با شلوار جین به تن داشت. چکمه هایش به نظر گران قیمت و دست دوز می رسید. حس کردم خیلی غمگین است. انگار فضا از غمش انباشته شده بود. برای اینکه حرفی زده باشم گفتم : رعنا جون چطوره؟

شانه هایش رابالا انداخت : اِی ، مثل همیشه.

-شاید بعداز خوندن این نوشته ها برام موضوع روشن بشه ، دلم میخواد باز رعنا رو ببینم. دفعه پیش که آمدم خونتون داشت یخش وا میشد ، حیف که شما و شهاب کارتون زود تموم شد.

برقی از شادی چشمان عسلی و زیبایش را روشن کرد. جدی؟ کاش دوباره می آمدید ، می دونم خیلی آدم پر توقعی هستم اما روحیه رعنا داره زندگی همه رو خراب می کنه.

احساس همدردی در وجودم پر شد. غم صدایش و تنهایی وجودش در آن لحظه خیلی قابل لمس بود. با ملایمت گفتم: خدا خیلی بزرگه ، توکل کنید ، دعا کنید ، مطمئن باشید رعنا هم خوب میشه.

وقتی رفت تا مدت ها در فکرش بودم. طفلک چه گناهی داشت که مجبور بود با آن سن و سال و شر وشور در فکر خواهر بیمار و مادر ناراحتش باشد؟ در دل قسم خوردم که مشکل رعنا رو حل کنم.

-ببخشید خانم کمالی درست نمی گم؟

با گیجی سر بلند کردم . اصلاً نفهمیدم مرد جوان چه پرسیده بود.

پوزش خواهانه گفتم:

-ببخشید متوجه نشدم آقای عمادی، میشه یک بار دیگه تکرار کنید.

با حرص نگاهم کردو گفت: من میگم این خانم میخواد از من سواری بگیره ، اما بنده اهلش نیستم.برای همین اینقدر ناراحته.

مردپوفی کرد و گفت: می خواستی همون خونه بابات بمونی.

-تو و اون مادرت پاشنه در از جا در آوردید ، یادت رفته؟

-نه خیر ، اصلاً یادم نرفته که از هول تون داشتید سکته می کردید مبادااز دستتون برم.

زن پوز خندزشتی زد: شتر در خواب بیند پنبه دانه. به سر کچلت می نازی یا پدر پادشاهت؟

مرد که رگهای گردنش بر اثر خشم متورم شده بود گفت: تو به چی می نازی؟ زیبایی؟ مال و منال بابات ؟ یا تحصیلات کاملت؟

قبل از آن که کارشان به جاهای باریک بکشد دخالت کردم :

-آقای عمادی خواهش می کنم . این بحثهای فرسایش واقعاً مخرب است. شما اصل اختلافتون یادتون رفته ، چرا پای پدر مادر همو به دعوا می کشید؟

قبل از اینکه وارد بحش جدیدی بشن گفتم : باید یاد بگیرید به والدین و خانواده های هم احترام بگذارید. انقدر دعوارو کش ندید.

بعدشروع به تمرین با همین کردیم که در هر بحث و جدل چطور می توان با روشی کاملاً آسان مسیر بحث را عوض کرد ، که انقدر به احساس و شخصیت طرفین لطمه نخوره. وقتی سر انجام زوج رفتند عرق از سر و رویم روان بود، بدترین موارد همین افرادبودند که می خواستند به قول معروف گربه را دم حجله بکشند و هیچکدام ذره ای گذشت نمی کردند.

در راه خانهبه این فکر می کردم که شاید دیدن این صحنه ها دلیل بی تمایلی ام نسبت به ازدواج باشد. به آدم هایی که در خیابان در حال رفت و آمد بودند ، نگاه کردم. دلیل این همه عجله چه بود؟ اطمینان داشتم از هر یک از آنها بپرسند چند درخت در بین راه دیدید؟ جواب همه شان هیچ است. همه یا به روبرو نگاه می کردند یا به زمین.

وقتی به خانه رسیدم ازخستگی از پا در اومده بودم. تصمیم داشتم بدون خوردن شام به رختخواب برم و فقط بخوابم. اما تا لباسهایم را عوض کردم مادرم وارد اتاق شد.صورتش نشان می داد که از حرف انباشته است. با اینکه خسته بودم اما می دانستم که ادب و انسانیت حکم می کند به حرفهایش گوش بدم. تاروی تخت نشست گفت: نمی دونی امروز کی زنگ زد.

-کی زنگ زد؟

مادرم با آب و تاب گفت: بدری خانم.

سعی کردم خونسردی ام را حفظ کنم: چکار داشت؟

مادرم لبخند زد : معلومه دیگه ، می خواست برای کیارش بیادخواستگاری.

خشمگین و بی اختیار گفتم: غلط کرده ، پسرۀ پررو. بهخدا اگه بیان اینجامامان...

صورت مامانم از تعجب شکل علامت سوال گرفت: چی شده مگه؟ شب عروسی سیاوش ندیدی چقدر احترام گذاشتن ، چقدر با عزت رفتار کردن ، نفر اول ماروسر شام دعوت کردن. مگع باهاش پدر کشتگی داری؟

جدی و قاطع گفتم : در هر حال گفته باشم اگه بیان من خونه نمی مونم.

مادر که متوجه قاطعیتم شده بود ، سری تکان داد و گفت:والله نمی دونم چی بگم؟ همه تو این خونه دیوونه هستن.دیگه طاقتم تموم شده...

فقط همین رو کم داشتم . ار کار کیارش در مراسم عروسی انقدر دلگیر وناراحت بودم که می دانستم حتی ذره ای امید به عوض شدن نظرم نبود. من از، خود راضی بودنش ، امر و فرمان دادن ، پز دادن و به رخ کشیدن مال و اموال پدرش اصلاً خوشم نمیاد. بهترین کار این بود که بگم شهاب با مامان صحبت کنه. با اینکه فکر بلند شدم و با اینکه از خستگی در حال ضعف بودم به اتاق شهاب رفتم. طبق معمول پای کامپیوتر نشسته بود و در این دنیا نبود. آهسته گفتم : شهاب...

به سرعت سر برگرداند : اِ سایه ... ترسیدم.

روی تخت نشستم و گفتم می خوام باهات صحبت کنم.

صندلی را به طرفم چرخاند و گفت: بفرمایید گوشهای بنده مال شماست.

سریع رفتم سر اصل مطلب : مامان می گفت امروز خانم محتشم زنگ زده بود برای خواستگاری وقت می خواست...

شهاب براق شد. سریع گفتم: صبر کن ، می خواستم با مامان صحبت کنی اصلاً منصرف شه ، دلم نمی خواد دیگه کیارش رو ببینم.

خشم شهاب مثل اشعه های خورشید به اطرافم ساطع می شد، با حرص گفت:

-عجب رویی داره این پسره، اون شب تو یه عالم دیگه نفهمیده چه غلطی کرده، اون شب تو یه عالمه دیگه نفهمیده چه غلطی کرده ، حالا عقلش سر جاش اومده ، ولی این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیست. سایه این پسره یک عوضی به تمام معناست. میگن مِی آنچنان را آنچنان تر می کند ، این اخلاقش همینه ... از خود راضی و کوتاه فکر.

گفتم: تو حرص نخور ، خودمم اصلاً ازش خوشم نمیاد. فقط دلم نمی خواد این مسئله هی کش پیدا کنه ، هی برن هی بیان. از همون اول باید بهشون جواب منفی داد و خلاص. فقط هر چی به مامان میگم فکز می کنه دارم ناز می کنم. تو یه جوری باهاش حرف بزن که قید این ازدواج رو بزنه.

شهاب لبخند مرموزی زد و دستهایش را به هم مالید : خوب موضوع جالب شد! باید یک معامله پایاپای بکنیم ، حاضری؟

سر از حرفهاش در نیاوردم. اما دلم می خواست زودتر حرفشو بزنه تا برم بخوابم، بنابر این گفتم :

-چی می خوای؟

شهاب بلند شد و نزدیکتر آمد. چشمهایش برق می زد . با صدای خفه ای گفت:

-ببین من با مامان درباره کیارش حرف می زنم تا منصرف بشه ، تو هم به خاطر من درباره آوا باهاش حرف بزن بلکه راضی بشه.

چشمهایم از تعجب گشاد شده بود. به سختی سعی کردم جلوی جیغ زدنمو بگیرم.

-چی؟ درباره کی؟

گونه هایش سرخ شد. سرش را پایین انداخت و گفت: مگه تو و مامان اون مسخره بازی رو در نیاوردید که ثابت کنید من و آوا به هم علاقه داریم؟ خیلی خوب! حالا که فهمیدید باید یه کاری بکنید.

با شادی و هیجان گفتم : حالا چراامشب یادش افتادی؟

شرمزده جواب داد: از آن شب که باهاش تلفنی حرف زدی و گفتی قراره آخر هفته براش خواستگار بیاد دارم حرفمو مزه مزه می کنم. امشب راه رو برام صاف کردی تا حرف بزنم ، می ترسم دیر بشه. با همه خستگی خوشحال از شنیدن این خبر به سوی شهاب رفتم. شهاب خجالت زده عقب رفت : اِ برو کنار بابا ، خفه شدم.

با شادی گفتم : الهی قربونت برم شهاب جون ، ولی بهتره اول با آوا صحبت کنم بعد با مامان. باید اول نظر آوا رو بدونم.

شهاب متعجب نگاهم کردو گفت: آوا؟ مگه میشه آوا جواب منفی هم بده؟از خداشه...

اخم کردم و گفتم:چی شد؟ تو هم مثل کیارش شدی؟

-تلفنو بردار ، آقای هوشمند.

در اتاق باز شدو مادرم در آستانه در ظاهر شد. شهاب به طرف گوشی تلفن رفت ، اما قبل از اینکه گوشی را بردارد مادرم گفت: با سایه کار دارن.

شهاب زیر لب گفت: دِکی !

گوشی رو برداشتم ، بی قراری در صدای رضا موج می زد.

-سلام ، هزار بار معذرت از اینکه این وقت شب مزاحم شدم.

-سلام ، خواهش می کنم ، اتفاقی افتاده؟

-بله ، یعنی نخیر.

باعجله گفتم: چی شده؟

بغض در گلویش شکست ، با هق هق گفت: رعنا فرار کرده...

بی اختیار روی زمین تا خوردم. صدای رضا بلند شد : الو؟ سایه خانم؟

به سختی جواب دادم : بله؟ از کجا فهمیدید فرار کرده؟ شاید جایی رفته...

صدایش انگار از دور دست می اومد: رعنا تو حیاط هم به زور می رفت. بعد از ظهر که اومدم خونه دیدم پیداش نیست. ساک دستی اش هم نبود.

-مادرتون نمی دونه کجارفته؟

-نه ، اون تو اتاق خوابش بوده . البته میگه ظهر با هم ناهار خوردن ولی بعدمادرم رفته خوابیده و بعد رعنا ناپدید شده.هر جایی فکر می کردم زنگ زدم سراغشو گرفتم ، اما هیچ کجا نبود. نمی دونم کجا رفته ، دارم دیوونه میشم.

- به خودتون مسلط باشید. هر جا باشه پیداش میشه. رعنا یه دختر بزرگ و بالغه ، نترسید.

رضا ناله کرد : از همین می ترسم. می ترسم بلایی سرش بیارن. نمی دونم کجا دنبالش بگردم.

شهاب جلو آمد و گوشی رو از من گرفت. می شنیدم که دوستش را دلداری می دهد . وقتی گوشی رو گذاشت کنش را از پشت صندلی برداشت. مادرم دستپاچه دنبالش رفت.

-کجا مادر جون؟ تو کجا میری؟

شهاب نگاهی به من انداخت و به مادر گفت: رضا داغون بود. نامردیه تو این شرایط تنهاش بذارم. می رم حداقل دلداریش بدم.به طرف اتاقم دویدم و گفتم : صبر کن منم میام.

صدای مادرم بلند شد: تو دیگه کجا؟

شهاب پرسید: به کلانتری خبر دادین؟

رضا سرش را به علامت منفی تکان داد.مادرش غمگین جواب داد: بریم چی بگیم؟ تف سر بالا بندازیم؟

به اطراف نگاه انداختم. احساس خفگی می کردم . می دانستم از ناراحتی و غصه است. در واقع رعنا مریضی بود که به کمک من احتیاج داشت. برادرش از من کمک خواسته بود. حالا چی شده؟ من حتی قدمی براش برنداشته بودم. زیر لب قسم خوردم که اگه پیدا بشه ، لحظه ای رهاش نکنم تا حداقل کمی بهبود پیدا کنه.

آن شب تا پاسی از شب دور هم نشستیم و فکر کردیم که چی کار کنیم. عاقبت همه به این نتیجه رسیدند که رعنا به دلیل انزوا و گوشه نشینی جایی را بلد نیستو اگر هم جایی رفته باشه حتماً مسیر را بلد بوده و می شناخته.

برای دلداری دادن به مادر و برادرش گفتم: باشناختی که من از رعنا پیدا کردم ، او از غریبه ها می ترسدو به آنها اطمینان نمی کند. خیالتان راحت باشه که جای امنی است.

مادرش ملتمسانه گفت: تو رو خدا راست میگید؟

نگاهش کردم. صورت مقتدرش اکنون زیر لایه ای از غم و نگرانی پنهان شده بود.

-با توجه به روحیات رعنا اینطور پیش بینی می کنم. البته صد در صد اطمینان نمیدم. ولی با توجه به شخصیت رعنا اینطور انتظار میره.

رضا زیر لب زمزمه کرد: خدا از دهنتون بشنوه.

خانم مظفری برخاست: برم یه چایی چیزی بیارم ، همینطور دهن خشک اینجا نشستیم.

شهاب بلند شد و گفت: نه نه ، شما الآن حالتون مساعد نیست ، من و سایه هم زحمت رو کم می کنیم. دیر وقته مادر نگران میشن.

چیزی نگفتم . صدای نفسهای مرتعش رضا به گوش می رسید. پس از چند لحظه پرسید: نظر شما چیه؟

-نمی دونم چی بگم. ولی به هر حال باید کاری کرد. به قول شما شاید فراموشی پیدا کرده باشه.

صدای آهسته اش به زحمت شنیده میشد: مامان زیر بار نمیره. همش میگه آبروریزی میشه ، برای آینده اش بده ، ولی تصمیم گرفتم بدون اینکه بهش بگم برم کلانتری.

-خوب منو هم در جریان بذارید.

********************

-تو اصلاً خوشت میاد هر بی سر و پایی که تو رویاد ولایتتون می اندزه بیاری خونه! این مرتیکه جای نوکر من هم نیست اونوقت آوردیش خونه و به من معرفی می کنی؟ حمال نمی دونست چجوری باید رو مبل بشینه ، روی زمین تمرگید و چاروقاشو هم زد زیر بغلش. آخه به کی بگم که نبیرۀ معتمد الممالک زن یه دهاتیِ امل شده که بلد نیست قاشق و چنگال دست بگیره؟

بعضی وقتها به این فکر می افتم که مامان چرا اصلاً با بابا ازدواج کرد؟ به قول خودش از پشت و قوم های معتمد الممالک بوده ، بابا هم همیشه همینطوری بوده ، یعنی چشم بسته زنش شده؟ چندوقت پیش که ازش پرسیدم چنان چشم غره ای رفت که شلوارم رو خیس کردم. از بابا هم که می پرسی ، سر تکون میده و میگه از بدبختی! گاهی دلم برای بابا می سوزه ، حرفهای تحقیر آمیزی که مامان بهش می زنه ، اگه به سنگ می زدن منفجر می شد. البته بعضی وقتها هم حق رو به مامان میدم، چون بعضی کارهای بابا هم واقعاً دمار از روزگار آدم در میاره.